Ο Τζάστιν Χόροβιτς κερδίζει το βραβείο καλύτερης μουσικής σύνθεσης για το «Βαβυλωνία» που κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 19 του μήνα.
Η μουσική του Τζαζ συνθέτη μαγεύει για ακόμα μία φορά το κοινό καθώς ντύνει με συναισθήματα μια ταινία που έχει ανάγκη τη μουσική υπόκρουση για τα υπερφορτωμένα πλάνα της, όπως και για την τελική σκηνή που είναι ένας φόρος τιμής στην 7η τέχνη.
Ο αντίστοιχος φόρος τιμής του Στίβεν Σπίλμπεργκ στο «The Fabelmans» είχε όντως λιγότερα αβαντάζ. «Μου άρεσε πολύ το «Μαρσέλ και το κοχύλι με τα παπούτσια» που ήταν μια πολύ μικρή ταινία όπως και το «The Fablesmans» θα πει μετά τη βράβευση του. Θα αναφερθεί και στους γονείς του που του κάλυπταν τα ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής αλλά και τον καθηγητή του. Επίσης αντιτέθηκε στις περικοπές των μουσικών μαθημάτων από τα δημόσια σχολεία.
Το «RRR» έχει ενθουσιάσει ιδιαίτερα το Αμερικανικό κοινό. Με την παραλαβή του βραβείου ο νικητής M.M. Keeravani αφιέρωσε στη γυναίκα του. «Το RRR είναι μια ινδική παραγωγή που μιλάει για τις συνδέσεις δύο φίλων, την αγάπη και τον πατριωτισμό, όπως και τη μουσική. Κέρδισε το διεθνές κοινό και αυτό με χαροποιεί». «Αγαπώ το «Βιολιστή στη στέγη» και το «Ο πρίγκιπας της ζαμούντα». Ταινίες με μουσικές αναφορές γεμίζουν την ψυχή μου με συναίσθημα και τις βλέπω και 100 φορές».
Η Άντζελα Μπάσετ γίνεται επίσημα η πρώτη αφροαμερικανική νότα στις Χρυσές σφαίρες. «Αυτή η χρυσή σφαίρα είναι πιο βαριά από την άλλη που έχω σπίτι» φάνηκε να ακούστηκε όταν η Άντζελα Μπάσετ έδωσε τις πρώτες τις δηλώσεις. Η προηγούμενη βράβευση της έγινε το 1994 για τη βιογραφία της Τίνα Τάρνερ με τίτλο «What’s Love Got to Do With it». Τα μεγάλα φαβορί σε αυτή την κατηγορία ήταν, όπως γράψαμε και σε προηγούμενο κείμενο η Τζέιμυ Λι Κέρτις για την ερμηνεία της στο «Τα Πάντα Όλα». Η Μπάσετ αγκάλιασε το ρόλο της Βασίλισσας Ραμάντα στο «Μαύρο Πάνθηρα: Wakanda για Πάντα» και τίμησε τον συμπρωταγωνιστή της Chadwick Boseman που είχε υποδυθεί τον Μαύρο Πάνθηρα στο πρώτο μέρος της ταινίας και έφυγε άδικα από τη ζωή σε ηλικία 44 ετών.
Η Μισέλ Γιεό πλέον κρατάει στα χέρια της τη χρυσή Σφαίρα και καθόλου αδικαιολόγητα. Η ερμηνεία της στο «Τα Πάντα Όλα» ήταν σαρωτική υποδυόμενη μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας που σε μια παράλληλη διάσταση παίρνει τη ζωή της στα χέρια της.
«Δουλεύω 40 χρόνια (…) Είμαι 60 και δεν λάμβανα πολλά σενάρια όπως φαντάζεστε, ιδιαίτερα με ωραίους ρόλους. Όταν έχεις πάθος για ότι κάνεις, πάντα υπάρχει πιθανότητα ελπίδας» θα δηλώσει μετά τη βράβευση της.
Θα συνεχίσει λέγοντας «Η αλλαγή γίνεται ήδη. Έχουμε σημαντικούς δημιουργούς όχι μόνο στον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση. Μπορούν πλέον-επειδή το κοινό το απαιτεί- να συνεχίσουν την αλλαγή που έχει αρχίσει. Η διαφορετικότητα και οι πολυπολιτισμικές ιστορίες έχουν κοινό για να ακουστούν (…) το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες που είναι σε μεγάλη ηλικία (…) περάσαμε τους δύο εγκλεισμούς και πλέον το έχουμε περισσότερη ανάγκη».
«Μετά την πανδημία, το καλύτερο που μου συνέβη είναι να είμαι εδώ τώρα». Έτσι υποδέχτηκε στιγμές αργότερα τη νίκη του «Πινόκιο» του που πλέον είναι η ταινία κινουμένων σχεδίων που κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
Ο «Πινόκο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο» είναι ένα επαναστατικό δημιούργημα καθώς ξεπερνά τον μύθο και εμπνέεται από την πρόσφατη ιστορία.
Σε σχέση με την ταινία του που ήταν παραγωγή του Netflix, θα αναφέρει: «Είμαστε στο μέσο μιας μετάβασης μετά την πανδημία και δεν ξέρουμε ακόμα καθαρά που πηγαίνουμε. Δεν θα το μάθουμε τα επόμενα δύο χρόνια αλλά σε περίπου 10. Δεν γνωρίζουμε το μέγεθος των οθονών που θα παρακολουθούμε, ούτε αν θα επαναπροσδιορίσουμε τη διασκέδαση ή την καλλιτεχνική φόρμα», θα αναφέρει. «Ο Πινόκιο δεν μιλάει για το παρελθόν αλλά για το Τώρα», θα συμπληρώσει.
Η ταινία συνεχίζει να προβάλλεται σε περιορισμένους ελληνικούς κινηματογράφους και υπάρχει διαθέσιμη στην δημοφιλή πλατφόρμα.
Ο Όστιν Μπάτλερ συνεχίζει την παράδοση που θέλει τους ηθοποιούς που υποδύονται έναν διάσημο αστέρα, αν φεύγουν με τη Χρυσή Σφαίρα. Μετά το θρίαμβο στα Αυστραλιανά Βραβεία, κερδίζει και αυτό το σημαντικό βραβείο που εντάσσει τον ηθοποιό από το Anaheim της Καλιφόρνια στην Ελιτ των νέων βραβευμένων ταλέντων.
«Πήγαινα σε τόσες Οντισιόνς και δεν έπαιρνα ρόλους. (…) Ο Έλβις μου πήρε τρία χρόνια από τη ζωή μου (…) κάποιοι λένε ότι ακόμα μιλάω σαν αυτό όταν ξεχνιέμαι» θα αναφέρει.
Με τη βράβευση του έσβησε τα φαβορί Μπρένταν Φρέιζερ που πρόσφατα αμφισβήτησε και δήλωσε ότι θα μποϊκοτάρει το θεσμό, για την ερμηνεία του στην ταινία που κάνει αύριο πρεμιέρα στις Ελληνικές αίθουσες, τη «Φάλαινα». Επίσης υψηλά στα στοιχήματα ήταν και ο Χιού Τζάκμαν για τον «Γιο», ταινία που θα δούμε στην Ελλάδα στη συνέχεια της κινηματογραφικής σαιζόν.
Ένα ακόμα αδιαφιλονίκητο φαβορί, ο υψηλότερος στα στοιχήματα στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία, ήταν ο Κόλιν Φάρελ. Έχοντας ήδη κερδίζει ο Ιρλανδός ηθοποιός το 2009 χρυσή σφαίρα για την ερμηνεία του στην ταινία (που επίσης σκηνοθέτησε ο Martin McDonagh) το «Αποστολή στη Μπριζ», επιβεβαιώνει ότι οι συνεργασίες σε βάθος χρόνου αποδίδουν ευκολότερα καρπούς.
Ο Κόλιν Φάρελ ήταν επίσης υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα το 2017 για την ταινία που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λάνθιμος, τον «Αστακό». Την επόμενη χρονιά, η συνεργασία τους ανανεώθηκε στον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού».
«Τα Πνεύματα του Ινισέριν» θα προβληθούν το Φεβρουάριο στις Ελληνικές αίθουσες. (Ενδέχεται να έρθει και αναθεωρημένη έκδοση).
Ο Santiago Mitre, ένας σκηνοθέτης που μας έχει χαρίσει δείγματα ενδιαφέρουσας γραφής φέρνοντας τον πολιτικό κινηματογράφο και πάλι στο προσκήνιο, είναι ο μεγάλος νικητής στην κατηγορία «καλύτερη ξενόγλωσση ταινία». Η ταινία του «Αργεντινή, 1985» καταπιάνεται με την ιστορία των εισαγγελέων Χούλιο Στρασέρα, Λουίς Μορένο Οκάμπο και της με λιγότερη εμπειρία ομάδας τους όπου υπό συνεχή απειλή τόλμησαν να ασκήσουν το 1985 δίωξη στην πιο αιματηρή στρατιωτική δικτατορία, αυτή της της Αργεντινής θέλοντας να αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα της χούντας. Η δικτατορία αυτή υπήρξε ένα από τα στυγνότερα καθεστώτα του 20ου αιώνα στη Λατινική Αμερική.
Συνεργαζόμενος και πάλι με τον Ρικάρντο Νταρίν (αυτή τη φορά στο ρόλο του Julio Cesar Strassera), λίγα μόλις χρόνια μετά την ταινία «Ο πρόεδρος», η χημεία τους είναι μαγική στην οθόνη. Άλλες ταινίες του που έχουμε δεί στην Ελλάδα είναι «Ο φοιτητής: Η ιστορία μιας εξεγερμένης γενιάς» και το «Παουλίνα». Οι παλιότερες ταινίες του υπάρχουν διαθέσιμες στη χώρα μας σε DVD. Το «Αργεντινή, 1985» διανεμήθηκε στη χώρα μας κατευθείαν σε ψηφιακή πλατφόρμα.
Το πραγματικό φαβορί στην κατηγορία ήταν το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Edward Berger με το «RRR» να ακολουθεί.
Σε μόλις 10 χρόνια, ο πολυβραβευμένος Martin McDonagh μας έχει χαρίσει 3 εμπνευσμένες σεναριακά και κινηματογραφικά δουλειές. Το 2012 τους «7 Ψυχοπαθείς», το 2017 τις «Τρείς Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι» και φέτος «Τα Πνεύματα του Ινισέριν». Η ξέφρενη πορεία στην διεκδίκηση του τίτλου του πιο εμπνευσμένου σεναριογράφου της γενιάς του όμως ξεκίνησε με την ταινία «Αποστολή στην Μπριζ» το 2008, όταν συνεργάστηκε στη μεγάλη οθόνη με τον αγαπημένο του πλέον φίλο (και διπλά βραβευμένο με χρυσές σφαίρες σε ταινίες του) Κόλιν Φάρελ.
Η ανατριχιαστική του ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας σε δύο sold out προβολές. «Τα Πνεύματα του Ινισέριν» κάνουν πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 9 Φεβρουαρίου.
Οι επικριτές του (με εξαίρεση τη «Λίστα του Σίντλερ») είχαν να του προσάψουν ότι κάνει εμπορικές ταινίες χωρίς να εκτίθεται. Αυτό δεν ισχύει με το «The Fabelmans», την πιο προσωπική του μέχρι στιγμής ταινία που εκθέτει μέρος της ενηλικίωσης του αλλά και των προσωπικών μυστικών της οικογένειάς του. Για αυτό και μόνο, ο Steven Spielberg επιβραβεύεται την κατάλληλη στιγμή. «Είναι η πρώτη μου φορά που δική μου ταινία διαγωνίζεται σε φεστιβάλ σε τόσα χρόνια καριέρας» θα αναφέρει στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ του Τορόντο, εκεί που η ταινία του κέρδισε το πρώτο βραβείο σε μια ενδιαφέρουσα φεστιβαλική πορεία.
Ο Μπάζ Λούρμαν του «Ελβις» όπως και ο προσωπικός φίλος του Σπίλμπεργκ Τζέιμς Κάμερον με το καινούριο «Avatar» δεν τα κατάφεραν. Αλλά κακά τα ψέματα, το να σε κερδίσει ο Σπίλμπεργκ είναι από μόνο του τίτλος τιμής.
Σε αυτή την κατηγορία η Αυστραλή ηθοποιός έπαιζε εκ του ασφαλούς. Το Tár, από την πρώτη του προβολή στο Φεστιβάλ Βενετίας της έδινε το ερμηνευτικό προβάδισμα, έτσι απόψε (αν χρησιμοποιήσουμε ώρα Αμερικής) πήρε επίσημα και το διαβατήριο της για τα Όσκαρ. Στο Tár υποδύεται μια αλαζόνα επιτυχημένη μαέστρο που ακόμα και η κλασική μουσική δεν της μαλακώνει την καρδιά. Παράλληλα αναπτύσσεται και η προσωπική της ιστορία, πως δηλαδή μια γυναίκα σε ρόλο συνδεδεμένο με το ανδρικό στοιχείο, που τυγχάνει να είναι και ομόφυλη, παλεύει για τη θέση που θεωρεί πως της ανήκει μέσω της σκληρής της δουλειάς.
Και η Κέιτ έχει δουλέψει σκληρά για αυτό το βραβείο. Από το «Όσκαρ και Λουσίντα» που τη γνωρίσαμε, μέχρι και σήμερα έχει δείξει πολυμορφία στους ρόλους που επιλέγει και στην προσέγγισή της.
Με 7 υποψηφιότητες και δύο Όσκαρ, και 12 υποψηφιότητες για χρυσές σφαίρες και 4 πλέον Χρυσές σφαίρες, μπορεί να είναι μια από τις απειλές της πρωτιάς της Μέριλ Στριπ στα βραβεία στο μακρινό (καθώς η καριέρα της έχει ακόμα μεγάλη πορεία) μέλλον.
Μεγάλη ανταγωνίστρια της βραδιάς ήταν η Άνα Ντε Άρμας που υποδύθηκε πολυπρόσωπα και πολυδιάστατα την Μέρλιν, που κάθε άλλο παρά το «κορίτσι της αφίσας» ήταν σε αυτή την καθηλωτική ταινία.
Ο Έντυ Μέρφυ παίρνει ένα από τα τιμητικά βραβεία της βραδιάς. Ο -σε γενικές γραμμές- αναμενόμενος ανεβαστικός του λόγος ολοκληρώθηκε με τις σήντομες δηλώσεις του. «Μη χειροκροτάτε έτσι (ψυχρά). Καταλαβαίνω ότι έχετε ταλαιπωρηθεί αυτή τη βραδιά» φαίνεται να είπε ο Έντυ Μέρφυ. Αν το έκανε για να σπάσει τον πάγο… δεν τα κατάφερε.
Ο Έντυ Μέρφυ έχει παρελθόν αλαζονικής συμπεριφοράς σε θεσμούς που δεν τον βραβεύουν και αντίστοιχα σε δημοσιογράφους που ερευνούν τις σκοτεινές πτυχές του. Άθελά του (ίσως) έχει λιγότερη ζεστασιά στην προσωπική του επικοινωνία σε αντίθεση με τις φορές που επί σκηνής σε stand up, τα σπάει.
«Οι θρύλοι που αγαπώ» θα πει μετά την τιμητική του βράβευση «είναι νεκροί. Για εμένα ήταν ο Μοχάμπεντ Αλί. Φοβάμαι ότι σήμερα δεν θα τον ξέρουν πολλοί. Και έχει σημασία να το αναφέρουμε ιδιαίτερα αυτό το μήνα που γιορτάζει ο αφροαμερικανικός πληθυσμός» θα πει.
