Όλα τα είχαμε σε αυτή την χώρα οι «ξερόλες» και οι τιμητές των πάντων, μας έλειπαν.
Την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα πενθεί τον χαμό δεκάδων ανθρώπων, μεταξύ αυτών πολλών νέων παιδιών, στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, πολλοί «κύριοι» και «κυρίες», βγήκαν από τα ζεστά και καλοφωτισμένα στούντιό τους και άρχισαν να ασκούν δριμεία κριτική στους δημοσιογράφους.
Μάλιστα, το εξοργιστικό και συνάμα άκρως φασιστικό της υπόθεσης, είναι ότι «τσουβάλιασαν» όλους τους δημοσιογράφους, χωρίς εξαιρέσεις, χαρακτηρίζοντάς τους, ούτε λίγο ούτε πολύ, εγκάθετους και καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους.
Προφανώς κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Θα πρέπει να γνωρίζουν οι συγκεκριμένοι καλοπληρωμένοι και καλοζωισμένοι «κύριοι» και «κυρίες» (που ουσιαστικά δεν παράγουν κάποιο έργο, συνήθως θησαυρίζουν παρουσιάζοντας βίντεο άλλων εκπομπών), ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Η συντριπτική πλειονότητα των χιλιάδων δημοσιογράφων, μελών της ΕΣΗΕΑ και όχι μόνο, εργάζεται καθημερινά πάνω από 12 ώρες (στην καλύτερη περίπτωση), επτά ημέρες την εβδομάδα, με πολύ χαμηλές αποδοχές.
Οι δημοσιογράφοι που λαμβάνουν μηνιαίως, πολλές χιλιάδες ευρώ είναι ελάχιστοι και γνωστοί.
Θα έπρεπε λοιπόν, εάν κάποιος ήθελε να μιλήσει αντικειμενικά για τον δημοσιογραφικό κόσμο, να αναφερθεί στις συγκεκριμένες, πολύ λίγες περιπτώσεις, που κατά την άποψή του, δεν ασκήθηκε όπως θα έπρεπε το δημοσιογραφικό λειτούργημα.
Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του λάθους από τους καλοπληρωμένους τηλεπαρουσιαστές, θα αναφερθώ σε δύο τρία περιστατικά.
Δεν είδα κανέναν από αυτούς τους δήθεν «διάσημους», μετά τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας το 1999, να βρίσκεται στα σημεία της καταστροφής.
Δεν τους είδα, όταν εγώ και πολλοί συνάδελφοι μου,περάσαμε τρία και τέσσερα μερόνυχτα στη Ρικομέξ, το παλιό εργοστάσιο στο Μενίδι που κατέρρευσε οδηγώντας στο θάνατο δεκάδες συνανθρώπους μας.
Δεν είδα κανέναν από αυτούς να ξενυχτά στον τόπο της τραγωδίας και να αισθάνονται την οσμή του θανάτου, μετά τις δύο πρώτες ημέρες, καθώς τα πτώματα άρχισαν να σαπίζουν.
Δεν τους είδα να κοιμούνται, μια ή το πολύ δύο ώρες, σε πυροσβεστικά οχήματα, μέσα στο κρύο, τα βράδια για να αντέξουν την επόμενη ημέρα, προκειμένου να στείλουν το ρεπορτάζ σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες (τότε δεν υπήρχαν ενημερωτικές ιστοσελίδες).
Δεν τους είδα, να αγωνιούν μαζί με τα σωστικά συνεργία, όταν ένα σκυλί της ομάδας των Γάλλων διασωστών ανακάλυψε ζωή κάτω από τόνους μπετόν και άρχισαν να σκάβουν, για να βγάλουν τελικά ζωντανή την σύζυγο γνωστού δημοσιογράφου της τηλεόρασης.
Δεν τους είδα, στις κηδείες των συμπολιτών μας να βιώνουν τον πόνο των συγγενών των θυμάτων.
Δεν τους είδα, σε διαδηλώσεις να μπαίνουν μπροστά από τα ΜAT και τους διαδηλωτές, τρώγοντας δακρυγόνα και ξύλο, προκειμένου να προστατεύσουν από τις αστυνομικές δυνάμεις πολίτες. Διότι, τόσο εγώ, όσο και πολλοί συνάδελφοι μου, το κάναμε σε πολλές περιπτώσεις.
Δεν τους είδα, σε πυρκαγιές και πλημμύρες να βρίσκονται στον τόπο της καταστροφής και να βιώνουν από κοντά την οδύνη των πληγέντων.
Δεν τους είδα, όταν με συναδέλφους φωτορεπόρτερ και κάμεραμαν μπαίναμε μέσα σε δημόσια νοσοκομεία (πηδώντας από παράθυρα, διότι απαγορεύεται να καταγράψεις το οτιδήποτε χωρίς ειδική άδεια) με την βοήθεια γιατρών και νοσηλευτών,για να αναδείξουμε τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στα νοσοκομεία της χώρας μας.
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο τέτοια ώρα, αλλά θα σταματήσω εδώ.
Επιβάλλεται οι συγκεκριμένοι «κύριοι» και «κυρίες», να το σκεφτούν το όλο θέμα καλύτερα, μπροστά από το τζάκι της βίλας τους (που απέκτησαν προσφέροντας «τίποτα» στους πολίτες) και να ανασκευάσουν τα όσα φασιστικά είπαν.
Και να γνωρίζουν, ότι σε κάθε χώρο υπάρχουν τα κακώς κείμενα, αλλά οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, η συντριπτική πλειονότητα,προσπαθούν, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, να επιτελέσουν στο ακέραιο το δημοσιογραφικό λειτούργημα.
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι γράφουν και λένε αλήθειες και ας κινδυνεύουν να χάσουν την δουλειά τους, με ελάχιστα χρήματα, απειλούμενοι από την εκάστοτε εργοδοσία και εξουσία.
Αυτό τα ολίγα για τους «ξερόλες», που παράγουν «τίποτα», η δημοσιογραφική δουλειά συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και πολύ πάθος.
Και ας γνωρίζουν όλοι, ότι και οι κρίνοντες, κρίνονται…
