Στις 12 Δεκεμβρίου 1916 ο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητος αναθεματίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Ήδη από το 1941, όταν και ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τίθεται το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας. Ο Πρωθυπουργός της χώρας Ελευθέριος Βενιζέλος τάσσεται υπέρ της συμμετοχής της χώρας στο πλευρό των Συμμάχων της Αντάντ, ενώ ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Α’ και το Γενικό Επιτελείο υποστηρίζουν την ουδετερότητα.
Η διαμάχη των δύο ανδρών οδήγησε στον εθνικό διχασμό με τους οπαδούς των δύο πλευρών να οδηγούνται στα άκρα και τη κατάσταση να γίνεται έκρυθμη.
Στο διχασμό αυτό εξίσου σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες των παλαιών χωρών με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο τάχθηκαν με το μέρος του Βασιλιά, ενώ οι Μητροπολίτες των νέων χωρών υποστήριξαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Η χώρα την περίοδο εκείνη είχε ουσιαστικά κοπεί στα δύο και υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, των Αθηνών που υποστήριζε το Βασιλιά και της Θεσσαλονίκης που είχε αρχηγό τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Στις 12 Δεκεμβρίου, η Ιερά Σύνοδος οργανώνει αντιβενιζελική πορεία, η οποία κατέληξε στο Πεδίο του Άρεως. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας που συμμετείχαν κατηγορούν το «Σατανά» της πολιτικής Ελευθέριο Βενιζέλο και εκεί που βρίσκεται σήμερα το άγαλμα της Αθηνάς, ο κάθε διαδηλωτής ρίχνει μία πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω».
Το γεγονός αυτό είναι δηλωτικό του διχασμού που είχε κυριαρχήσει στη χώρα.
Όταν ο Βασιλιάς παρατήθηκε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέστρεψε ως Πρωθυπουργός της ενοποιημένης πια χώρας στις 13 Ιουνίου 1917 η χώρα εισήλθε στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων.
Τέλος, οι μητροπολίτες που συμμετείχαν στο ανάθεμα όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος κηρύχθηκαν έκπτωτοι.
