Παρατηρώντας τις αντιδράσεις που έχουν ενταθεί τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το νομοσχέδιο «Ενίσχυση Δημοσίου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων», που παρουσίασε προ μερικών 24ώρων, ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, μια -αλληγορική- σκηνή έρχεται στο μυαλό μου: Συγκεκριμένα, στην ταινία “Underground” του Εμίρ Κοστουρίτσα, κάποια στιγμή οι ευρισκόμενοι κλειδαμπαρωμένοι στο υπόγειο βρίσκουν την πορεία προς την έξοδο, ανεβαίνοντας στην επιφάνεια, αντιλαμβανόμενοι πως ο πόλεμος στον οποίο συμμετείχαν βρισκόταν -απλά- στο μυαλό τους ή στην καλύτερη για τους ίδιους περίπτωση, είχε λήξει από (πολλών) ετών.
Πραγματοποιώντας, λοιπόν, τις αναγκαίες αναγωγές, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ποιον ρόλο καταλαμβάνουν οι όψιμοι διαδηλωτές, που διακονούν ένα εξαιρετικά παρωχημένο σκεπτικό άρνησης, υιοθετώντας εξίσου οπισθοδρομικές πρακτικές και λογικές αντίδρασης.
ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΤΗΝ DIGITAL ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «GOVNEWS WEEKLY»
Όμοιες τους, οι οποίες μας οδήγησαν σε μια εκτός ορίων αντιπαράθεση, που θεμελίωσε την βαθιά ρήξη και τον διχασμό στην ίδια την ελληνική κοινωνία για αρκετά χρόνια από την αρχή -κιόλας- της δεκαετούς οικονομικής κρίσης. Φαίνεται πως ορισμένοι δεν κατάφεραν ή δεν θέλησαν να αποκρυσταλλώσουν τα μηνύματα του τότε και τα παραδείγματα του σήμερα. Ανέκαθεν οπορτουνιστές, επιλεκτικά παρτάκηδες, δίχως ενδιαφέρον για το παρόν, πόσο μάλλον το μέλλον της πατρίδας μας. Άνθρωποι αρνητικοί, προβληματικοί, μπερδεμένοι, βαθιά διχαστικοί, πρεσβεύουν την καταστροφή, την σύγκρουση, την ανομία και την αναταραχή, προωθώντας τον παραλογισμό των θέσεών (;) τους που συνοψίζεται στην ρήση: «Όχι σε όλα – Ναι στο… όχι!».
Όταν δε, τους ρωτήσεις σχετικά με το ποιες δημιουργικές ιδέες μπορούν να συνεισφέρουν στη δημόσια κουβέντα και τον κοινό προβληματισμό, η απάντησή τους είναι κάτι της λογικής: «». Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, δηλαδή…
Θαρρώ πως σήμερα έχει φτάσει η ώρα κατά την οποία η πατρίδα μας οφείλει να εξελιχθεί, εκσυγχρονιστεί και συντονιστεί με το διεθνές περιβάλλον της εκπαίδευσης.
Ο δρόμος; Η άμιλλα, ο συναγωνισμός, μα και ανταγωνισμός, η ανοικτότητα και δεκτικότητα, η συμπερίληψη, η ανταλλαγή, η παραδοχή, ο παραδειγματισμός και η πρόοδος. Προκειμένου αυτά να γίνουν πράξη, θα πρέπει το δημόσιο Πανεπιστήμιο να βρεθεί στο ίδιο πεδίο με το Ιδιωτικό. Μακριά από φόβους, ενστάσεις, αντιρρήσεις και αμφιβολίες. Αλήθεια, εφόσον τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια είναι τόσο φτασμένα και υπερτερούν των ιδιωτικών, προς τι η αντίδρασή τους στην εισαγωγή και λειτουργία των δεύτερων εντός των συνόρων;
Τι έχουν να χάσουν; Φοβούνται, άραγε, τη σύγκριση και τον βαθμό αποδοτικότητάς τους; Μήπως το διδακτικό προσωπικό δύναται να αποδειχτεί ελλειμματικό και θα πρέπει να στρωθεί στη δουλειά, να αλλάξει και να βελτιώσει τα KPIs τους;
Σκέψεις, κάνω, απλά, παρότι θεωρώ πως αρκετές από αυτές θα πρέπει να θεωρούνται και ως στέρεες αποδείξεις!
Ίδωμεν.
Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος της digital εφημερίδας «GOVNews Weekly»! Διαβάζεται… με ένα κλικ!
