Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας έχουν καταγραφεί μερικές από τις πιο μεγάλες αδικίες στα θέματα απόδοσης Δικαιοσύνης. Έχοντας ως κοινωνία το άγχος να μη πούμε κάτι που δεν είναι σύμφωνο με τις επιταγές της εποχής μας, φτάνουμε στο σημείο να προστατεύουμε τους θήτες σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από τα ίδια τα θύματα.
Το ονομάζουμε νομικό πολιτισμό, το ονομάζουμε πρόοδο, το ονομάζουμε όπως μας ακούγεται ωραίο για να νιώσουμε ότι έχουμε προοδεύσει. Άλλωστε, το σύστημά μας είναι σωφρονιστικό. Ζούμε δηλαδή με την ελπίδα ότι όλοι όσοι στερηθούν την ελευθερία τους θα βελτιωθούν πραγματικά και θα επιστρέψουν στην κοινωνία ως χρήσιμα μέλη.
Σίγουρα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εφικτό. Αναγκαίο. Δεν είναι όλα τα αδικήματα το ίδιο. Ούτε οι συνθήκες κατά τις οποίες συνέβησαν. Τι όμως πρέπει να πράξουμε στις λιγοστές αλλά υπαρκτές περιπτώσεις που και η επιστήμη και η κοινωνία σηκώνουν ψηλά τα χέρια;
Συγγνώμη, αλλά δεν νιώθω καμία ανάγκη να υπερασπιστώ έναν παιδοβιαστή. Έναν προαγωγό που εμπορεύεται γυναίκες, ειδικά ανήλικες, παρά τη θέλησή τους. Μια μάνα που σκοτώνει τα τρία της παιδιά (αν αποδειχθεί στο δικαστήριο). Και πολλές ακόμα περιπτώσεις. Συγγνώμη, αλλά δε θέλω. Και δεν υπάρχει και λόγος. Ο ανθρώπινος πληθυσμός από το 1900 μέχρι σήμερα (δηλαδή σε 122 χρόνια) έχει «εκτοξευτεί» από περίπου 1 δισεκατ. στα 8 δισεκατ. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ξεχωριστή και έχει αξία λένε κάποιοι. Ναι, αλλά η αξία αυτή καθορίζεται από τις πράξεις του ανθρώπου.
Ο πλανήτης θα ζήσει και χωρίς εμάς. Ειδικά αν στα «χόμπι» μας συμπεριλαμβάνεται ο βιασμός παιδιών. Η εκπόρνευσή τους. Η εμπορία ανθρώπων. Η δολοφονία παιδιών. Δεν πρόκειται να γιατρευτούμε, δεν πρόκειται να επανορθώσουμε ποτέ για όσα διαπράξαμε. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, δε θα λείψουμε και σε κανέναν.
Υπάρχει θέληση; Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει υποκρισία στο έπακρο. Σοκάρονται όλοι για την υπόθεση της 12χρονης. Σοκάρονται, αλλά η αλήθεια είναι ακόμα πιο σοκαριστική. Μερικά πράγματα δεν συμβαίνουν πρωτη φορά τώρα. Έχουν συμβεί ξανά. Όχι μόνο με την ανοχή αλλά και με τη συμμετοχή κάποιων. Κάποιων που θα έπρεπε να προστατεύουν τα θύματα. Να υπερασπίζονται τον νόμο. Και δε το έκαναν γιατί ήταν απασχολημένοι με το να μετράνε τα χρήματα που κέρδιζαν.
Μεγάλη κουβέντα και πολύπλοκη σίγουρα. Ευτυχώς όμως κάποια θύματα τελικά ξεφεύγουν. Μιλάνε. Και οι δράστες βρίσκονται ενώπιων της Δικαιοσύνης επειδή κάποιοι υποχρεώνονται τελικά να κάνουν τη δουλειά τους. Ποια είναι η δικαίωση για το θύμα; Τα ελάχιστα χρόνια φυλάκισης; Ή μήπως ο χημικός ευνουχισμός; Δηλαδή αν εκδίδω, βιάζω, κακοποιώ ένα 12χρονο κορίτσι, είναι αρκετή τιμωρία να μη μπορώ να έχω σεξουαλικό ερεθισμό; Κοροϊδευόμαστε;
Το οξυγόνο που αναπνέουμε οφείλουμε να το κερδίζουμε κάθε μέρα. Και, κάποια εγκλήματα που διαπράττουμε, αποτελούν κόκκινη γραμμή. Σε πόσα χρόνια η 12χρονη θα είναι καλά; Η κάθε 12χρονη. Πότε θα καταφέρει να ερωτευτεί. Να εμπιστευτεί. Να κάνει έρωτα. Να ζήσει φυσιολογικά. Πότε θα σβήσουν οι μνήμες; Πότε οι άνθρωποι που την αγαπάνε ή θα την αγαπήσουν θα πάψουν να πονάνε; Τα εγκλήματα αυτά είναι διαρκή. Το θύμα δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγει 100%. Άρα η συμβατική απόδοση δικαιοσύνης δεν είναι αρκετή.
Ναι, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει τη χρήση θανατικής ποινής. Αναρωτιέμαι όμως, οι ΗΠΑ ζουν σε κάποια απομόνωση; Δε νομίζω. Ειλικρινά προτιμώ να ζω κάπου που ξέρω ότι ο εγκληματίας θα γνωρίζει τι τον περιμένει αν πράξει τα ανήκουστα, παρά να είμαι μέλος της Ε.Ε. Eννοείται το πλαίσιο πρέπει να είναι εξαιρετικά αυστηρό και να αφορά σε συγκεκριμένα κακουργήματα. Πρέπει όμως να γίνει επιτέλους ένας τίμιος δημόσιος διάλογος και να αποφασίσει ο κόσμος!
Τα λόγια αυτά μπορεί να φαίνονται σκληρά. Ας μιλήσει κάποιος με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Ας μάθει για το τραύμα που κουβαλάνε οι άνθρωποι που έχουν κακοποιηθεί έτσι βάναυσα. Κι ένα σημείο-κλειδί. Τι ανακούφιση τους προσφέρει να γνωρίζουν ότι δεν ζει πλέον αυτός που τους κακοποίησε. Ότι πλέον δεν κινδυνεύουν. Ότι υπήρξε τιμωρία.
Συγγνώμη, αλλά, θα προτιμήσω να υποστηρίξω το θύμα από την πολιτική ορθότητα. Δε θέλω να ζω σε έναν κόσμο γεμάτο ανώμαλους, κακοποιούς, αδίστακτα καθάρματα. Δε θέλω να ζω δίπλα σε παιδοβιαστές και γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Δε θέλω να ζω σε έναν κόσμο που 12χρονες δε θα μιλήσουν και θα ζουν αυτό το μαρτύριο. Δε θέλω να υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλάνε τις πληγές τους, χωρίς να ξέρουν πότε θα τελειώσει αυτό, και κάποιοι απλώς μετράνε τις εναπομείνασες ημέρες για την αποφυλάκισή τους. Η άποψη αυτή είναι στην πραγματικότητα πολιτισμός. Είναι ανθρωπιά. Ανθρωπιά προς τον άνθρωπο. Όχι προς τα κτήνη. Όλα τα άλλα είναι υπόθαλψη εγκληματία στα μάτια μου.
Ζούμε σε μια κοινωνία που προστατεύει τον θύτη και όχι το θύμα. Για τα μάτια του κόσμου ορίζονται ποινές και δεν ενδιαφέρεται κανείς. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Να πιεστεί η πολιτεία. Κανείς δε θέλει να πάρουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους. Και για να αποφευχθεί αυτό, θα πρέπει ο νόμος να λειτουργεί.
Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα. Μια ερώτηση. Αυτή είναι αρκετή. Αν η 12χρονη ήταν το παιδί σου, εσύ που διαφωνείς τώρα, ποια θα ήθελες να είναι η ποινή για τον δράστη;
ΥΓ Το κείμενο αυτό αποτελεί καθαρά προσωπική μου άποψη και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει υποχρεωτικά και το μέσο στο οποίο δημοσιεύεται. Ένα κείμενο αφιερωμένο σε κάθε «12χρονη» εκεί έξω μαζί με μια συγγνώμη.
