Μπαίνοντας στο ψητό,
πως γίνεται ένα ευρωπαϊκό, κοσμικό και ανεπτυγμένο κράτος να διαλύεται και να βρίσκεται πλήρως ανυπεράσπιστο μπροστά σε μία έκτακτη συνθήκη; Η Ελλάδα όπως και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη οφείλει να επενδύει – με σοβαρούς όρους -στην έρευνα και την καινοτομία στον τομέα της πολιτικής προστασίας, με σκοπό τον εντοπισμό και την πρόβλεψη ακραίων κλιματικών κινδύνων. Αυτό όμως το στάδιο δεν είναι το πρωταρχικό βήμα, το κύριο επιβάλλεται να είναι η πρόληψη με την αξιοποίηση των κονδυλίων που προορίζονται για τα αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα. Τα κονδύλια πρέπει να επενδύονται στην διασφάλιση της σταθερότητας και ασφάλειας των υποδομών, στην ανάπτυξη ειδικών τεχνολογικών κατασκευών αλλά και εκπαιδευτικών ασκήσεων πολιτών και ανθρώπινου δυναμικού της Πολιτικής Προστασίας.
Όπως φάνηκε τα τελευταία χρόνια και ειδικά από τον «Ιανό» η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού είναι “παγωμένη” θα έλεγε κανείς και σχεδόν ανύπαρκτη, όχι μόνο σε δασικές και αγροτικές περιοχές αλλά και στις πόλεις… Οπότε το πρόβλημα εντοπίζεται συνολικά στον τρόπο αντιμετώπισης έκτακτων συνθηκών.
Οι εκ των υστέρων αποζημιώσεις και μέτρα είναι οριακά, ανούσιες όταν οι άνθρωποι χάνουν το σπίτι τους, το βιος τους και τα ζώα τους. Πως να καθησυχαστεί ένας ολόκληρος λαός, πως να επενδύσει τη ζωή του σε ένα κράτος που κάθε λίγο και λιγάκι τον βομβαρδίζει με – συγγνώμες- και αποζημιώσεις; Πέρα από το πρακτικό κομμάτι της υπόθεσης έχει αναλογιστεί η κυβέρνηση τις ψυχολογικές επιπτώσεις των αλλεπάλληλων καταστροφών? Δεν πρόκειται για κάποια τρομερή εξίσωση για να συμπεράνει κανείς πως η παράκαμψη των μέτρων πρόληψης και η παράταση της υλοποίησης έργων, κοστίζει ζωές και δημιουργεί ένα περιβάλλον απίστευτα επικίνδυνο για ολόκληρη την επικράτεια ( όπως το πρόβλημα με τα νεκρά ζώα..). Η κλιματική κρίση αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο και η αντιμετώπισή της έχει αναδειχθεί στις κύριες προτεραιότητες. Οι νόμοι που σχετίζονται με το θέμα και τις επιπτώσεις του, τονίζουν την υποχρέωση δέουσας επιμέλειας για την πρόληψη της πιθανής σωματικής και ψυχικής βλάβης ως συνέπεια των φυσικών καταστροφών.
Η πρόληψη σαν αντίληψη έχει προκύψει στην βάση της υγιούς ανάπτυξης και εύρυθμης λειτουργίας ενός κράτους. Είναι μέθοδος που προλαμβάνει τις χειρότερες επιπτώσεις που αφορούν την υποδομή μιας κοινωνίας και φυσικά, ακόμη πιο σημαντικό, την προστασία της ανθρώπινης ζωής, του δασικού και ζωικού πλούτου. Και για να γίνουμε και πιο υλιστές και πρακτικοί, τα μέτρα πρόληψης( υποδομές, ενημέρωση κλπ. ) μας γλιτώνουν χρήματα και χρόνο.
Γιατί παραμερίσθηκαν τα αντιπλημμυρικά έργα, όπως τονίζουν οι κάτοικοι των ‘’πνιγμένων περιοχών”; Θεωρείται αναγκαίο ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός να αποτελέσει την αφορμή για να αλλάξουν επιτέλους “ρότα” οι διοικήσεις; Και εάν χρειάζεται πράγματι μια τέτοια συνθήκη όπως αυτό της καταστροφής και του χάους για να μας ταρακουνήσει ώστε να ενεργοποιηθούν οι αρμόδιοι μηχανισμοί.. γιατί τίποτα δεν άλλαξε από την κακοκαιρία «Ιανός»;
Οι πολίτες έχουν ανάγκη για μία κυβέρνηση που μπορεί να σταθεί ως εγγυητής για μια ασφαλή και υγιή ζωή χωρίς φόβο και βία. Γιατί αυτό το οποίο αντιμετωπίζουν οι πληγέντες, είναι βία.
Οι αποζημιώσεις, οι δωρεές και οι συγγνώμες δεν είναι αρκετές και ούτε πρόκειται να ξελασπώσουν τις ζωές τους, τις φωλιές τους και να αντικαταστήσουν τα ζώα τους…
