Ο Γιώργος Πομάσκι είναι από τους ανθρώπους για τους οποίους, οι συστάσεις είναι περιττές. Έμπειρος και καταξιωμένος προπονητής διακεκριμένων αθλητών/ιών, με μια αξιοζήλευτη πορεία, μια πλήρη συλλογή επιτυχιών και μεταλλίων.
Στις επικείμενες εκλογές είναι (ξανά) υποψήφιος με το ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας. Μιλώντας στο GOV NEWS, αιτιολόγησε την απόφασή του, επισημαίνοντας: «Είμαι ΚΚΕ, γιατί θέλω να υπερασπίζομαι τον στίβο και γενικότερα τον αθλητισμό».
Αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο αθλητισμός. Τονίζοντας την έλλειψη κατάλληλων υποδομών και πως αυτό το γεγονός δημιουργεί εμπόδια στην προπονητική διαδικασία και την ανάπτυξη αθλουμένων και αθλημάτων. Πρότεινε το ΟΑΚΑ να γίνει κέντρο του αθλητισμού στην Ελλάδα.
Μίλησε για τη σημασία που έχει ένας αθλητής να βελτιώνεται παράλληλα σωματικά και πνευματικά, για τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός στην αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας.
Για την πρόταση που έχει κάνει στον Δημήτρη Κουτσούμπα και το όραμά του για το αθλητικό οικοδόμημα. Τέλος, προσκάλεσε τους ψηφοφόρους να δώσουν «στο ΚΚΕ 50% και να σας πω αν θα κυβερνήσει».
Τι σας ώθησε να θέσετε (ξανά) υποψηφιότητα με το ΚΚΕ;
«Είμαι στον αθλητισμό πάρα πολλά χρόνια, έχουν μαζευτεί πολλά. Φτάσαμε στο σημείο να αδυνατούμε να κάνουμε την προπονητική διαδικασία, να έχουμε αγωνιστική δράση. Στο λεκανοπέδιο έχουν μείνει πολύ γερασμένα, ακατάλληλα γήπεδα.
Έχουν γίνει, διαχρονικά, πολλές συζητήσεις με τους αρμόδιους αλλά δεν προχώρησε σχεδόν τίποτα. Το 2004 φτιάχτηκαν πολύ καλά γήπεδα, πολύ καλές αίθουσες αλλά μετά δεν συντηρήθηκε τίποτα. Αναγκάστηκα να ψάχνω βοήθεια για να φτιάξουμε τα πράγματα.
Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα το ενδιαφέρον του ΚΚΕ για την παιδεία, για τον αθλητισμό που θα προσφέρει στην κοινωνία. Με υποστήριξε αυτά τα χρόνια. Έτσι, όταν μου έγινε η πρόταση, δέχτηκα με χαρά να προχωρήσουμε μαζί σε αυτόν τον αγώνα.
Ο αθλητισμός ήταν παρατημένος και μόνο το ΚΚΕ έφερνε τα θέματα στη βουλή, έκανε ερωτήσεις επί ερωτήσεων. Ήταν πάντα εκεί ότι και αν κάναμε. Δεν είχε έρθει εκπρόσωπος από τα υποτίθεται μεγάλα κόμματα δίπλα μας. Είχαμε, όμως, πάντα δίπλα μας εκπρόσωπο του ΚΚΕ. Ε, αυτό με οδήγησε να είμαι ΚΚΕ. Γιατί θέλω να υπερασπίζομαι τον στίβο και γενικότερα τον αθλητισμό».
Κάποιοι υποστηρίζουν πως αθλητές και προπονητές, δεν πρέπει να «στιγματίζονται» ασχολούμενοι με την πολιτική, να ταυτίζονται με κάποιο κόμμα. Τι απαντάτε;
«Όλα είναι πολιτική. Ότι κάνει ο καθένας είναι λιγότερο ή περισσότερο πολιτική. Για να είμαστε “υπεράνω” θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να αποφασίζουμε για εμάς. Αυτό δεν γίνεται.
Δεν συμφωνώ ότι προπονητές και αθλητές πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από πολιτική. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τον αθλητισμό, τι θα γίνει γι’ αυτόν. Αν δεν είσαι στα κέντρα των αποφάσεων να κατευθύνεις, ν’ αντισταθείς, ν’ αλλάξεις, παίρνονται αποφάσεις που είναι εναντίον σου. Γιατί κάποιοι αποφασίζουν εξυπηρετώντας κάποιους.
Δεν ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα. Εγώ θέλω να είμαστε στο κέντρο λήψης των αποφάσεων για ν’ αγωνιστούμε και να λύσουμε το πραγματικό πρόβλημα. Πρέπει όλοι ν’ ασχολούνται με την πολιτική».
«Ας φτιάξουμε υγιείς, καλύτερους ανθρώπους»
Έχετε μιλήσει για έλλειψη υποδομών και προβλήματα σε υφιστάμενες εγκαταστάσεις. Πώς επηρεάζεται την αθλητική διαδικασία;
«Έκλεισε το “Γ. Καραϊσκάκης” που είχε δύο γήπεδα για στίβο. Δεν υπάρχει, πλέον, στίβος στο γήπεδο της ΑΕΚ, κλείνουν οι εγκαταστάσεις στον Άγιο Κοσμά. Δεν έπρεπε να φτιάξουν γήπεδο και για τον στίβο σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων;
Αυτή τη στιγμή στο λεκανοπέδιο δεν έχει που να ρίξει ένας καλός δισκοβόλος, σφυροβόλος, ακοντιστής. Θα μείνουν χωρίς σπίτι τα μισά αγωνίσματα του στίβου.
Εμείς θέλουμε να έχουμε πλειάδα παιδιών μέσα στο γήπεδο, να έχουμε μαζικό αθλητισμό. Να έχουμε κατάλληλους χώρους, για να μπορούμε να φιλοξενούμε τα παιδιά, να τα εξελίσσουμε. Δεν είναι όλα τα παιδιά ταλέντα αλλά μέχρι περίπου τα 18 πρέπει όλα να περάσουν από το γήπεδο.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμορφώνουμε άτομα που αγωνίζονται, συναγωνίζονται μαθαίνουν να συνεργάζονται στην προπόνηση. Θα μάθουν να σέβονται τον συναθλητή τους, θα διαμορφώσουν θετικές προσωπικότητες. Δεν θα γίνουν τραμπούκοι, θα σέβονται “αύριο” και το συνάνθρωπό τους.
Επιπλέον, από τα πολλά παιδιά στο γήπεδο θα βγουν περισσότερα ταλέντα. Από εκατό παιδιά θα βρούμε ένα ταλέντο, από χίλια παιδιά θα βρούμε δεκάδες. Αυτός είναι ο στόχος μας. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε ισχυρές εθνικές ομάδες».
Το ΟΑΚΑ;
«Είναι η βιτρίνα για τον αθλητισμό της χώρας, το στολίδι. Είναι μετά την Ακρόπολη. Αποτελεί όνειρο για κάθε αθλητή ν’ αγωνιστεί στο γήπεδο που χρησιμοποίησε μια χώρα όταν διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Εμείς δέκα χρόνια τώρα δεν έχουμε μπει μέσα. Είναι μεγάλο πρόβλημα για μένα πως η γενιά των αθλητών σε αυτή τη δεκαετία φεύγει χωρίς να έχει αγωνιστεί μέσα. Ν’ απολαύσουν το δικό τους ΟΑΚΑ.
Δεν έχουμε τις καλύτερες συνθήκες, τα παιδιά έρχονται, κάθονται λίγο και φεύγουν. Εμείς θέλουμε να τα κρατήσουμε πάση θυσία. Γι’ αυτό ζητάμε το ΟΑΚΑ να γίνει κέντρο του αθλητισμού στην Ελλάδα.
Μπορεί να φιλοξενήσει πολλά αθλήματα, να έχει τις καλύτερες εγκαταστάσεις και υπηρεσίες. Φυσιοθεραπευτήριο, διατροφολόγο, ψυχολόγο κλπ. για όλα τα αθλήματα. Λέμε ότι δεν υπάρχουν λεφτά και δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια πλήρη μονάδα για κάθε άθλημα.
Μια σύγχρονη εγκατάσταση να φιλοξενήσει όλα τα αθλήματα, μπορούσε και έπρεπε να έχει φτιαχτεί. Με βελτιωμένους προπονητικούς και αγωνιστικούς χώρους. Είναι εύκολα προσβάσιμο, μπορεί να φιλοξενήσει δεκαπλάσιο όγκο παιδιών από οποιοδήποτε άλλο γήπεδο.
Αυτή τη στιγμή έξω, το ΟΑΚΑ, σχεδόν δεν έχει ταρτάν. Έχει σκληρύνει, έχει φαγωθεί, οι πρωτοκλασάτοι αθλητές δεν βγαίνουν έξω. Τα παιδιά που κάνουν δρομικά αγωνίσματα πηγαίνουν να κάνουν προπόνηση σε γειτονικά γήπεδα, στο Γαλάτσι και στο Χαλάνδρι. Εγώ και οι αθλητές μου είμαστε μόνο στην κλειστή αίθουσα προπόνησης, δεν βγαίνουμε έξω. Ζώντας στην Ελλάδα, με τέτοιο φοβερό κλίμα!
Μ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, μας περιορίζει. Ο κάθε προπονητής έχει γκρουπ πχ 2-5 αθλητών, ενώ με σωστές υποδομές θα είχε 10-15. Αυτό θα είναι το μεγάλο κέρδος, να κρατήσουμε τα παιδιά στο γήπεδο.
Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, φεύγουν και μπορεί να γίνουν παχύσαρκα, μπορεί να μπλέξουν με συμμορίες και ναρκωτικά. Δεν τα προετοιμάζουμε να γίνουν σωστά μέλη της αυριανής κοινωνίας.
Ένα σωστό στάδιο σημαίνει ότι θα χρειαζόμαστε ένα νοσοκομείο λιγότερο. Κοστίζουν πολλά στην κοινωνία οι αρρώστιες και οι μάστιγες. Ας φτιάξουμε υγιείς, καλύτερους ανθρώπους».
«Δεν έχουμε δικαίωμα ν’ αφήσουμε στο περιθώριο κανένα παιδί»
Παρατηρούμε ανησυχητική αύξηση περιστατικών νεανικής παραβατικότητας. Μπορεί ο αθλητισμός να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στην αντιμετώπιση του φαινομένου;
«Σε όλα αυτά τα περιστατικά, οι γείτονες είπαν ήταν ένα καλό παιδί, δεν το περιμέναμε, “πέσαμε από τα σύννεφα”.
Θέλω την πόρτα του γηπέδου να είναι ανοιχτή για κάθε παιδί. Το αδύνατο και το παχουλό, το δυνατό και το αδύναμο. Όποιο παιδί αφήνουμε στο περιθώριο, γίνεται δακτυλοδεικτούμενο. Απομονώνεται, κλείνεται στον εαυτό του, κάποια παιδιά το πειράζουν.
Κάποια στιγμή αντιδράει. Είτε μπλέκει με ναρκωτικά, με συμμορίες, είτε παίρνει το αυτόματο και λέει “σήμερα θα σας δείξω εγώ”. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε και από κορίτσια τέτοια φαινόμενα. Δεν έχουμε, λοιπόν, δικαίωμα ν’ αφήσουμε στο περιθώριο κανένα παιδί.
Στον αθλητισμό θα έχει δίπλα του άτομα, θα είναι μέλος της ομάδας, θα μάθει να σέβεται. Θα μάθει να διαχειρίζεται και ν’ αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, θα διαμορφώσει χαρακτήρα. Θα εκτονωθεί. Από παιδί που δεν εκτονώνεται, μπορείς να περιμένεις τα πάντα.
Θα μάθει να είναι πιο λογικός, να μην τρελαίνεται από τη χαρά του επειδή νίκησε, ούτε να λυπάται για τρεις μήνες γιατί έχασε. Την επόμενη μέρα θα έχει άλλον αγώνα, άλλη ευκαιρία. Θα καταλάβει ότι δεν λέει τίποτα μια ήττα ή μια νίκη.
Αν κατά τη διάρκεια της διαδρομής περνάς καλά, τότε είσαι χαρούμενος. Περνάει η μέρα, περνάνε οι μήνες, τα χρόνια. Μεγαλώνουμε και επιλέγουμε τι θα είμαστε στη ζωή μας».
«Να δοθούν λεφτά στην παιδεία και τον αθλητισμό, όχι μόνο για αεροπλάνα και όπλα»
Τι απαιτείται για να επιτελέσουν το έργο τους σωματεία, αθλητές, προπονητές;
«Μετά από 50 χρόνια στα γήπεδα έχω καταλήξει πως όλα σχετίζονται με τις απαντήσεις σε τρία ερωτήματα. Πού, με τι και με ποιόν. Τα τελευταία χρόνια έχουμε απάντηση μόνο στο τρίτο ερώτημα. Έρχονται τα παιδιά και υπάρχουν πολλοί γυμναστές, αν τους δώσουμε την ευκαιρία, να δουλέψουν στα γήπεδα.
Θα ήθελα να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στο πού; Να φτιάξουμε εγκαταστάσεις που να παρέχουν τις συνθήκες που απαιτούνται για να γίνει η προπονητική διαδικασία σε καλύτερο επίπεδο. Να νιώθει καλά το παιδί, να θέλει να ξανάρθει. Να γίνει το γήπεδο, σπίτι του.
Πλέον, τα παιδιά μπορούν και βλέπουν σε ποιο γήπεδο του κόσμου, υπάρχουν σωστές συνθήκες. Καλύτερο ταρτάν, καλύτερα όργανα, ζεστασιά, χωρίς να πλημμυρίζει… Έτσι, αρχίζουν και σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό και αυτό είναι από τα χειρότερα πράγματα. Εμείς θέλουμε να τα κρατήσουμε. Εδώ είναι η πατρίδα τους, οι ρίζες τους, εδώ νιώθουν καλά. Είμαι μετανάστης (σσ γεννήθηκε στη Βουλγαρία) και ξέρω πολύ καλά».
Είναι θέμα χρημάτων;
«Για μένα πρώτα απ’ όλα είναι αξιολόγησης, ποια είναι πρωτεύοντα. Όταν λύσουμε αυτά μπορούμε να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα.
Πρότεινα στον σύντροφο Κουτσούμπα να ζητήσουμε μια χρονιά να είναι χρονιά παιδείας και αθλητισμού. Να μην δοθούν λεφτά, από τον προϋπολογισμό, για ν’ αγοράσουμε μόνο αεροπλάνα και όπλα.
Να δοθούν για να φτιάξουμε τα σχολεία, να δώσουμε υλικά να μπορεί ο γυμναστής να εκπαιδεύσει, να προετοιμάσει τα παιδιά. Αυτά, μετά το σχολείο, να πάνε να δοκιμαστούν σε συλλόγους. Οι σύλλογοι να έχουν καλές εγκαταστάσεις για να μπορούν να τα εξελίξουν».
«Δυστυχώς, δεν υπάρχει διασύνδεση σχολείου και σωματειακού αθλητισμού»
Στο εξωτερικό υπάρχει οργανωμένη σύνδεση του σχολείου με τον σωματειακό αθλητισμό. Στην Ελλάδα;
«Το σχολικό πρωτάθλημα αποφασίστηκε, αναγκαστικά, να γίνει στην Καβάλα. Έβρεχε. Εγώ ήμουν στην Κρήτη που είχε ήλιο, έκανε ζέστη αλλά δεν έχει στάδιο. Δεν μπορούσε ένας γνώστης του στίβου να επιλέξει το κατάλληλο μέρος;
Δεν θα ήταν ωραίο αυτά τα παιδιά να μπορούν να έρθουν στο Ολυμπιακό στάδιο; Να ξέρεις ότι από το όμορφο, το ζεστό, το καλό δεν φεύγει κανένας.
Έκλεισαν τα αθλητικά σχολεία. Δυστυχώς, δεν υπάρχει διασύνδεση σχολείου και σωματειακού αθλητισμού. Θα έπρεπε να συνεργάζονται αλλά είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη χρημάτων, είναι θέμα σχεδιασμού και επιλογών».
Πολλοί/ές αθλητές/ιες όταν φτάνουν στο λύκειο, δεν μπορούν να συνδυάσουν τις αυξημένες απαιτήσεις των σπουδών με τον αθλητισμό και αποχωρούν. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;
«Μπορούν να γίνουν κινήσεις που δεν κοστίζουν στο κράτος. Ο/η καλός/ή αθλητής/ια έχει ένα κίνητρο να προπονηθεί και να κερδίσει στο σχολικό πρωτάθλημα ή/και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην κατηγορία του, για να πριμοδοτηθεί με μόρια στις εξετάσεις. Έτσι, αναπληρώνει το χαμένο έδαφος της σχολικής του θητείας από τον αθλητισμό.
Αντί αυτό να βελτιώνεται, μειώνεται ή σταματάει. Αυτό, στον προϋπολογισμό, έχει κόστος μηδέν. Όμως, η οικογένεια βλέπει ότι αξίζει τον κόπο να του επιτρέπει να ασχολείται περισσότερο χρόνο με τον αθλητισμό. Το παιδί βελτιώνεται αθλητικά και αναπληρώνει το λιγότερο διάβασμα με τα μόρια στις εξετάσεις και με τους βαθμούς από τ’ αθλήματα που θα δώσει στις εξετάσεις.
Ακόμα καλύτερα θα ήταν τα πράγματα με σωστό αθλητικό σχολείο. Με ένα πρόγραμμα που θα δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να σπουδάζει και να έχει περισσότερο χρόνο για προπόνηση.
Έτσι, μετά από 4 χρόνια θα έχει κάνει πάρα πολλές προπονητικές ώρες. Θα είναι ένας πλήρης αθλητής, έτοιμος να μπει στον πραγματικό αθλητισμό που είναι μετά τα 19. Χωρίς ν’ αφήσει στην άκρη τις σπουδές. Θα τα συνδυάζει και τα δύο».
«Στην Ελλάδα “σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν”»
Υπάρχει οργανωμένη προετοιμασία του/της αθλητή/ιας για τη μετάβαση στην «επόμενη μέρα», έχει εξασφαλισμένα τα προς το ζην όταν σταματήσει την καριέρα του/της;
«Ο αθλητής που θα πάρει μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το οποίο είναι πολύ δύσκολο, είναι εξασφαλισμένος. Θα πάρει καλά χρήματα, έναν διορισμό. Κόπηκαν, όμως, προνόμια που πρέπει να επανέρθουν. Πολλοί και καλοί αθλητές μπορούσαν με την είσοδο σε τελικό Ο.Α., ένα μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο να διοριστούν.
Έτσι, τα παιδιά ησύχαζαν. Ήξεραν ότι μόλις σταματήσουν την αθλητική καριέρα θα είχαν μια δουλειά. Μάλιστα, όχι ότι τύχει αλλά επιλέγανε και κλάδο για να εργαστούν στο αντικείμενο των σπουδών τους. Αυτό ήταν πάρα πολύ καλό, όμως, κόπηκε.
Οργανωμένη προετοιμασία για τη μετάβαση στην “επόμενη μέρα” δεν υπάρχει. Τις συνέπειες αυτής της απουσίας -κατάθλιψη κλπ.- στην Ελλάδα, ακόμα, δεν τις βλέπουμε έντονα. Όσο στο εξωτερικό. Σε πιο ανταγωνιστικές κοινωνίες, με κυρίαρχο στοιχείο τον ατομισμό. Όπου, για παράδειγμα στην Αμερική, ο καθένας πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχουν κρατικές υπηρεσίες που μπορείς να στραφείς για βοήθεια.
Είναι ένας από τους λόγους που επιμένω το ΟΑΚΑ να γίνει κέντρο του αθλητισμού. Να υποδέχονται τα παιδιά απ’ όλα τα αθλήματα, εξειδικευμένοι και έμπειροι επιστήμονες που θα τα βοηθήσουν. Τέτοιες ειδικότητες λείπουν από τον αθλητισμό στην Ελλάδα.
Επίσης, έτσι, τα παιδιά -όταν τελειώσουν την αθλητική τους καριέρα- θα μπορέσουν να καθοδηγήσουν σωστά τα νέα παιδιά που αρχίζουν την πορεία τους. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ, γιατί στην Ελλάδα “σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν”. Είμαστε άνθρωποι, όμως.
Τα χρόνια της καριέρας τους, οι αθλητές δουλεύουν πολλές ώρες, χύνουν πολύ ιδρώτα. Βιώνουν συνεχώς ανάμικτα συναισθήματα από τις νίκες και τις ήττες. Αυτά τα δεδομένα, πολλές φορές, κάνουν το παιδί ευάλωτο. Είναι απαραίτητη, λοιπόν, μια ολοκληρωμένη επιστημονική στήριξη.
Θα είχαν σωστή αθλητιατρική φροντίδα και δεν θα τελείωναν, όπως πολλά παιδιά, με σοβαρούς τραυματισμούς. Θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ποια είναι η κατάλληλη ηλικία που πρέπει να σταματήσουν την καριέρα τους. Ώστε να είναι προετοιμασμένα ψυχολογικά και υγιή να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Να μη φύγουν με πίκρα, να μην μισήσουν το άθλημα και τον αθλητισμό, γιατί θα τα χάσουμε και από την κερκίδα. Να μην έχουν το συναίσθημα ότι έδωσαν πολλά στον αθλητισμό και δεν πήραν. Ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν θα φέρει τα παιδιά του στο γήπεδο.
Εγώ νιώθω ότι χρωστάω στον αθλητισμό και δεν θα σταματήσω, όσο μπορώ, να του προσφέρω. Με αυτό το συναίσθημα θέλω να τελειώνει την καριέρα του κάθε αθλητής. Θέλουμε με αγάπη να ξεκινάει μια διαδικασία και με αγάπη να τελειώνει».
«Θέλω στο γήπεδο 30.000 και 22 στην κερκίδα – Παράλληλα σωματική και πνευματική βελτίωση»
Στο μυαλό σας τι χαρακτηριστικά έχει το αθλητικό οικοδόμημα;
«Θα μας πάρει δέκα μέρες να σου λέω. Έχει πει κάποιος ότι πήγε να δει ποδόσφαιρο, έπαιζαν 22 άτομα και 30.000 ήταν στην κερκίδα. Θα προτιμούσε οι 30.000 να παίζουν και οι 22 να είναι στην κερκίδα. Αυτόν το αθλητισμό θέλω. Να περάσουν πολλά παιδιά από το γήπεδο. Να δοκιμάσουν τον εαυτό τους, να φτάσουν στα όριά τους, χωρίς να αλλάξουν ψυχικά ή πνευματικά.
Ξέρουμε πως ένας αθλητής με πολλή προπόνηση, μεγαλύτερη επιβάρυνση βελτιώνεται σωματικά. Εμείς θέλουμε να υπάρχει και πνευματική βελτίωση. Όσο αυτά τα δύο αυξάνονται μαζί, τόσο εξελίσσεται και η απόδοση. Αν θα σταματήσει ή θα συνεχιστεί η παράλληλη εξέλιξη εξαρτάται από εμάς που τους εκπαιδεύουμε.
Αν δεν υπάρχει παράλληλη βελτίωση, σταματάει η εξέλιξη του αθλητή όση προπόνηση και να κάνει. Είναι φθορά πια και έρχονται οι τραυματισμοί. Χρειάζεται αρμονική βελτίωση πνεύματος και σώματος. Το έχουν πει οι αρχαίοι: “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Εμείς, όμως, το ξεχνάμε πολλές φορές. Είναι η καλύτερη συμβουλή. Αυτόν το αθλητισμό θέλω.
Να μπουν τα παιδιά στο γήπεδο και ν’ αρχίσουν να εκπαιδεύονται. Αυτή η εκπαίδευση να μη σταματήσει ούτε στο παγκόσμιο ρεκόρ. Όσο το εκπαιδεύουμε το παιδί, τόσο αυξάνονται και οι ικανότητές του. Η προπόνηση που αφορά την μυϊκή ενδυνάμωση είναι δευτερεύουσα για μένα.
Ενδιαφέρομαι να μπουν στο γήπεδο 1000 παιδιά, ν’ αγαπήσουν τον αθλητισμό, ν’ ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους, να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους και ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητα τους. Όσα από αυτά έχουν ικανότητες να προχωρήσουν στον υψηλό αθλητισμό.
Για να γίνουν αυτά το πρώτο, όπως σας είπα, είναι το πού; Περιοχές με πχ 100.000 κατοίκους δεν μπορούν να έχουν μόνο ένα γήπεδο. Δεν μπορεί να μην έχουν ένα κλειστό για να μπορούν να κρυφτούν εκεί τα παιδιά στις κακές μέρες τους. Δεν μπορεί το γήπεδο να μην είναι καινούργιο, καλοφτιαγμένο, να λάμπει.
Αν δεν λάμπει δεν θα πάει ο άνθρωπος να κάτσει και να περάσει ώρες εκεί. Στην κακή καρέκλα δεν κάθεται κανείς, το μικρό παπούτσι δεν το φοράει κανένας. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε αυτό το θέμα, αλλιώς η νεολαία θα μας το γυρίσει πίσω.
Επίσης, πρέπει να είμαστε πολύ έξυπνοι για να διαχειριζόμαστε κάθε νέο παιδί, ώστε να εξελιχθεί όπως το θέλουμε. Να γίνει σωστός άνθρωπος, με αξίες, χρήσιμος στην κοινωνία. Δεν είναι θέμα χρημάτων. Πρέπει να φτιάξουμε τη βάση μια φορά και κάθε 15-20 χρόνια να φτιάχνουμε μια βάση και μετά να τη συντηρούμε.
Η Αθήνα έχει πολλές περιοχές. Δεν μπορεί μόνο τρεις από αυτές να έχουν ένα γήπεδο. Αυτό είναι απαράδεκτο».
Γιατί ΚΚΕ στις εκλογές της 21ης Μαΐου;
«Αναπτύχθηκε η τεχνολογία, απολύονται εργαζόμενοι και ζουν με το επίδομα ανεργίας. Δεν μπορώ να δεχτώ στη σημερινή εποχή να ζει ένας άνθρωπος με επίδομα. Πρέπει η πρόοδος της τεχνολογίας να καλυτερέψει τη ζωή των εργαζομένων, όχι να την κάνει χειρότερη. Τον εργάτη ποιος θα τον σώσει; Ο διευθυντής, ο υπουργός, ποιος; Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.
Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας, χωρίς να μειωθεί ο μισθός, να έχουν οι εργαζόμενοι περισσότερο χρόνο για να αθληθούν, να πάνε διακοπές ν’ ασχοληθούν με τον πολιτισμό, να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
Γι’ αυτά και πολλά άλλα παλεύει το ΚΚΕ. Γι’ αυτό πρέπει ο λαός να το ψηφίσει. Λένε πολλοί ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει. Δώστε του 50% και να σας πω αν θα κυβερνήσει».
