Η Δημοκρατική Άμυνα ήταν μια από τις πολλές οργανώσεις που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) στην Ελλάδα.
Οι καταβολές της ομάδας προέρχονται από το Κέντρο Πολιτικών Ερευνών «Αλέξανδρος Παπαναστασίου», το οποίο ιδρύθηκε το 1965 και αρχικός του σκοπός ήταν να προτείνει λύσεις στα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της Ελλάδας.
Στην αρχή η οργάνωση δεν είχε πραγματικό ηγέτη, ενώ αργότερα συμβολικός ηγέτης έγινε ο Γιώργος Ιορδανίδης, συνταξιούχος στρατηγός. Κατά τη διάρκεια της χούντας, μέλη της οργάνωσης προέβησαν σε επιθέσεις εναντίον εταιρειών που υποστήριζαν οικονομικά τη χούντα. Λόγω των επιθέσεων, η χούντα κατέστειλε τη διοργάνωση και φυλάκισε μέλη της.
Μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας έγιναν σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής των επομένων δεκαετιών. Γνωστά παραδείγματα είναι ο Κώστας Σημίτης, μετέπειτα πρωθυπουργός, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού και ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, μετέπειτα υπουργός αλλά και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας.
Η δίκη των μελών
Η δίκη των μελών της Δημοκρατικής Άμυνας, η οποία ξεκίνησε στις 27 Μαρτίου του 1970, συνιστά γεγονός κομβικής σημασίας τόσο για την οργανωμένη αντίσταση ενάντια στη χούντα στο εσωτερικό όσο και για την εικόνα του καθεστώτος στο εξωτερικό λίγους μήνες μετά την αποχώρηση της χώρας από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Στην προσπάθειά της να εμφανίσει τα μέλη της οργάνωσης ως τρομοκράτες, η δικτατορία επέλεξε να δώσει δημοσιότητα στη δίκη, κάτι που επρόκειτο να αποδειχθεί οδυνηρή επιλογή για την ίδια.
Τα περισσότερα μέλη καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές μετά από μήνες δίκης.
Η δίκη τράβηξε την προσοχή του Τύπου και θεωρήθηκε ως μείζονα πράξη αντίστασης κατά του καθεστώτος των συνταγματαρχών γιατί πολλοί από τους κατηγορούμενους κατείχαν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή της Ελλάδας και αντιπροσώπευαν μια πνευματική ελίτ.
Πολλοί άνθρωποι που ανήκαν σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, πρώην πρωθυπουργός, ή ο Γεώργιος Ράλλης και ο Παναγής Παπαληγούρας, και οι δύο σημαντικοί υπουργοί της κυβέρνησης της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), στάθηκαν μάρτυρες υπεράσπισης, ενώ ήταν γνωστό ότι δεν μοιράζονταν τις ίδιες πεποιθήσεις με τους κατηγορούμενους, δίνοντας την ιδέα στο λαό ενός συμπαγούς μετώπου κατά της χούντας.
Έτσι αυτή η οργάνωση κατάφερε να δώσει την εντύπωση ότι άνθρωποι που ανήκαν στο κατεστημένο συνέχιζαν να υποστηρίζουν τη χούντα, ειδικά όταν αποκαλύφθηκε στα μάτια του κοινού ότι στρατηγοί, δικηγόροι ή ενεργοί δικαστές, που ήταν ανάμεσά τους, είχαν αναπτύξει μια δυναμική μορφή αντίστασης ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς.
Με την κατάρρευση της χούντας το 1974 τα περισσότερα μέλη της ομάδας συντάχθηκαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ενσωματώθηκαν στο πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, παρόλο που οι απόψεις τους δεν έμοιαζαν απολύτως με τις πολιτικές πεποιθήσεις του αρχηγού του κόμματος.
