Διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος του ΔΣ, ταμίας και αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και έχει ασχοληθεί με πολλές «καυτές» υποθέσεις που έχουν απασχολήσει το πανελλήνιο.
Ο κ. Μπουλούκος στην άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη που παραχώρησε στο GOV NEWS αναφέρεται στη μεγάλη συζήτηση που έχει «ανοίξει» αναφορικά με τις ποινές που επιβάλλονται στους δράστες ειδεχθών εγκλημάτων, τονίζοντας πως «υπάρχει περιθώριο περαιτέρω αυστηροποίησης».
«Είναι αδήριτη ανάγκη να προστατευθεί το άνθος της κοινωνίας μας, για αυτόν τον λόγο οφείλουμε να επανεξετάσουμε το νομικό πλαίσιο και ενδεχομένως να εμπλουτίσουμε το νομικό οπλοστάσιο, οι ποινές θα πρέπει να λειτουργούν αποτρεπτικά για την διάπραξη εγκλημάτων αλλά και να απομακρύνουν από την κοινωνία τους διαπράξαντες εγκλήματα, ώστε να μην κινδυνεύουν τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου. Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει», υπογράμμισε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, αναφερόμενος στην νομική «τακτική» που ακολουθούν οι κατηγορούμενοι για την σεξουαλική κακοποίηση της 12χρονης, σημείωσε με έμφαση ότι «παρακολουθούμε τους δράστες – κατηγορούμενους στις απολογίες τους να επισημαίνουν ιδιαίτερα την αηδιαστική προσέγγιση της συμπεριφοράς τους ως «συναινετικής συνεύρεσης» (με την 12χρονη), ακριβώς για να αποφύγουν την ποινή της ισόβιας κάθειρξης».
Επίσης, ο κ. Μπουλούκος αναφέρθηκε στην απονομή δικαιοσύνης και στα διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δικηγόροι της Αθήνας και κατά προέκταση της χώρας μας.
Ακόμη ένα περιστατικό άγριας σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού ήρθε στο φως της δημοσιότητας συνταράσσοντας το πανελλήνιο. Ποιες είναι οι ποινές που προβλέπονται για τους παιδεραστές που ωθούν μάλιστα, στην πορνεία τα ανήλικα;
Γιώργος Μπουλούκος: Έχουν ανησυχητικά πληθύνει οι υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές αν το φαινόμενο είχε την ίδια ένταση και στο παρελθόν και απλά χανόταν στο σκοτάδι της ντροπής, της αδιαφορίας και των κλειστών πορτών ανθρώπων, υπηρεσιών και αρμοδίων Αρχών. Ή μήπως όλα αυτά τα περιστατικά αποτελούν μια νέα διάσταση επακόλουθης μιας κοινωνίας ανθρώπινης εξαχρείωσης και αποκτήνωσης, όπου έχουν καταλυθεί και καταργηθεί κάθε κώδικας αρχών και αξιών απαραίτητων για την αρμονική και φυσιολογική κοινωνική συνύπαρξη;
Τα εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας είναι από τα ειδεχθέστερα και όταν τα θύματα είναι παιδιά αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη, ακραία απαξία. Στο αντίστοιχο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα όπου τυποποιούνται αυτά τα εγκλήματα οι προβλεπόμενες ποινές ποικίλλουν ανάλογα με την εις βάρος ανηλίκου συμπεριφορά. Έτσι, κατά το άρθρο 336 ΠΚ, ο βιασμός που τελείται σε βάρος ανηλίκου επισύρει ισόβια κάθειρξη, η κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια (άρ.342 ΠΚ) και η γενετήσια πράξη με ανήλικο έναντι αμοιβής (άρ.351Α ΠΚ) τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη ενώ για την μαστροπεία (άρ.349 ΠΚ) κάθειρξη κλπ.
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών επισημαίνει ότι οι ποινές που επιβάλλονται σε εκείνους που διαπράττουν σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών δεν επαρκούν, τονίζοντας ότι θα πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο. Ποια είναι η άποψή σας;
Γιώργος Μπουλούκος: Από την εξέταση των ως άνω συμπεριφορών και προβλεπόμενων ποινών αντιλαμβανόμαστε γιατί στην υπόθεση «της 12χρονης» παρακολουθούμε τους δράστες – κατηγορούμενους στις απολογίες τους να επισημαίνουν ιδιαίτερα την αηδιαστική προσέγγιση της συμπεριφοράς τους ως «συναινετικής συνεύρεσης», ακριβώς για να αποφύγουν την ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Επομένως, μολονότι, όπως γενικά περιγράφηκαν οι ποινές στους δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων κατά παιδιών είναι αυστηρές, υπάρχει περιθώριο περαιτέρω αυστηροποίησης. Είναι αδήριτη ανάγκη να προστατευθεί το άνθος της κοινωνίας μας, τα παιδιά από όπου θα προέλθουν άλλωστε οι αυριανοί πολίτες και ενήλικες άνθρωποι. Για αυτόν τον λόγο οφείλουμε να επανεξετάσουμε το νομικό πλαίσιο και ενδεχομένως να εμπλουτίσουμε το νομικό οπλοστάσιο, συζητώντας διεξοδικά και ψύχραιμα ως προς την αποτελεσματικότητα και για ποινές και λύσεις που δεν προβλέπονται στο δικαιικό μας σύστημα αλλά έχουν εφαρμοστεί και δοκιμάζονται σε άλλες έννομες τάξεις.
Επίσης, βλέπουμε καθημερινά στο αστυνομικό δελτίο πως αυξάνεται επικίνδυνα η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά. Ποια μέτρα πιστεύετε πως πρέπει να παρθούν για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο;
Γιώργος Μπουλούκος: Αναρωτιόμαστε με αγωνία και προβληματιζόμαστε αν έχουμε να κάνουμε με μια άλλη μια αθέατη πτυχή της κοινωνίας μας που είτε αποκαλύπτεται τώρα είτε βρίσκεται σε έξαρση. Όποιο από τα δύο και αν συμβαίνει πρέπει να αναλογιστούμε τα αίτια που οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Έχουμε βιώσει την στέρηση της ελευθερίας μας για δύο χρόνια λήψης αστυνομικών περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση ενός υγειονομικού προβλήματος. Βιώνουμε την επελθούσα εξαιτίας του περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και συνεχιζόμενη εξαιτίας του πληθωρισμού, της ακρίβειας και της ενεργειακής αισχροκέρδειας φτωχοποίηση. Η πίεση αποκορυφώθηκε και οι επιπτώσεις όπως η αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας πολλαπλασιάζονται. Έχουν γίνει παρεμβάσεις στο επίπεδο των ποινικών προβλέψεων και κοινωνικών δομών αλλά δεν ήταν ικανές να περιορίσουν το φαινόμενο. Θα πρέπει να αξιολογηθούν και να αποτιμηθούν συστηματικά τα δεδομένα τους ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για τις αδυναμίες και να επανακαθοριστούν οι ανάγκες αποτελεσματικής αντιμετώπισης.
Θεωρείτε ότι το νομικό πλαίσιο αναφορικά με «βαριά» εγκλήματα στην χώρα μας είναι «χαλαρό», γεγονός που επιτρέπει σε δολοφόνους και βιαστές να βγαίνουν σχετικά γρήγορα από τις φυλακές;
Γιώργος Μπουλούκος: Υπάρχουν νομικά -ποινικά συστήματα πολύ πιο «χαλαρά» ως προς την ποινική μεταχείριση των εγκληματιών. Θα πρέπει το ελληνικό ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα να καταλήξει στον προσανατολισμό του. Σκοπός είναι ο σωφρονισμός ή η τιμωρία; Για να επιτευχθεί αποτελεσματικά το επιδιωκόμενο κατά την δική μας, τουλάχιστον θεωρητική διάθεση, πρώτο (σωφρονισμός) χρειάζεται μια ολόκληρη σειρά προβλέψεων σε θεσμούς και δομές που λειτουργούν, ελέγχονται και αξιολογούνται.
Πολύς λόγος γίνεται για τα «ισόβια» και για το γεγονός πως συνήθως οι ισοβίτες, όσα εγκλήματα και αν έχουν διαπράξει, βγαίνουν από τις φυλακές το πολύ σε 18 με 20 χρόνια. Θεωρείτε πως τα ισόβια σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να είναι ισόβια;
Γιώργος Μπουλούκος: Από την άλλη πλευρά, συνεχίζοντας και την διαλεκτική ως προς την ποινική- σωφρονιστική αντίληψη, οφείλεται σε μια ευνομούμενη πολιτεία η παροχή ασφάλειας στους πολίτες της. Επομένως οι ποινές οφείλουν να έχουν γενικό και ειδικό προληπτικό αντίκρισμα. Δηλαδή οι ποινές να λειτουργούν αποτρεπτικά για την διάπραξη εγκλημάτων αλλά και να απομακρύνουν από την κοινωνία τους διαπράξαντες εγκλήματα, ώστε να μην κινδυνεύουν τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου. Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Η είσοδος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως και στην ελληνική, ανθρώπων από άλλες κουλτούρες, όπου πολλές φορές η ανθρώπινη ζωή έχει μηδαμινή αξία, ιδιαίτερα στην ζυγαριά της προσωπικής επιβίωσης και ανάγκης, δημιουργεί νέα δεδομένα και ανάγκη επαναπροσέγγισης βασικών εννοιών και αρχών. Τα νέα ήθη και συμπεριφορές που συγκρούονται με τα ανθρωπιστικά ευρωπαϊκά ιδεώδη πρέπει να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά επιτυγχάνοντας συνάμα ισορροπία με τις δημοκρατικές πολιτισμικές κατακτήσεις.
Τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία την απασχολεί και η βία μέσα στα σχολεία, όπου συμμορίες ανηλίκων επιτίθενται σε μαθητές. Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο που υπάρχει αυτή την στιγμή και πως μπορεί να αλλάξει προκειμένου οι παραβατικές ενέργειες να τιμωρούνται παραδειγματικά;
Γιώργος Μπουλούκος: Οι προαναφερθείσες συνθήκες της σύγχρονης, σκληρής, πολλές φορές άδικης ή αδιέξοδης στα ματιά των παιδιών κοινωνικής πραγματικότητας και η προβολή προτύπων μόνο επιδίωξης εύκολης, άνευ αρχών υλικής απόλαυσης καταλήγουν στην αποδυνάμωση της οικογένειας και του σχολείου να προσφέρουν διαπαιδαγώγηση. Τα παιδιά και οι έφηβοι πάντοτε είχαν την ανησυχία της ηλικίας τους. Δυστυχώς όμως οι συμπεριφορές που παρακολουθούμε πλέον παρουσιάζουν όχι μόνο βία αλλά και έντονη χυδαιότητα. Η νεολαία σήμερα πολλές φορές «μεγαλώνει» πρόωρα, απότομα, χωρίς να αναπτύσσει σκέψη και κρίση με συνέπεια παραβατικές συμπεριφορές, ακόμη και ακραίες, προϊόντα μιμητισμού των σύγχρονων προτύπων επιφανειακού ευδαιμονισμού και επίδειξης. Η αντιμετώπιση αυτής της εγκληματικότητας με όρους ηλικιακής προσέγγισης μάλλον πλέον δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Σε κάθε περίπτωση πρέπει η οικογένεια και το σχολείο να αναλάβουν τον ρόλο τους με υπευθυνότητα και επιμονή για την αγωγή και καθοδήγηση των παιδιών στην ενηλικίωση τους ως πολιτών.
Διατελέσατε επί σειρά ετών μέλος του ΔΣ, ταμίας και αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ποια είναι σήμερα τα βασικά προβλήματα που απασχολούν τους δικηγόρους στην Αθήνα και γενικά στη χώρα μας;
Γιώργος Μπουλούκος: Τα προβλήματα που απασχολούν όχι μόνο τους δικηγόρους αλλά την κοινωνία ολόκληρη είναι μάλλον διαχρονικά, ενώ απλά ενδεχομένως παραλλάσσεται η ένταση τους. Θα ήθελα να αναφερθώ πρωτίστως στην νομοθετική παραγωγή και εφαρμογή. Η πολυνομία και η διαρκής στοχευμένη νομοθετική πρωτοβουλία οδηγεί σε ανασφάλεια δικαίου και ποδηγέτηση στην εφαρμογή του νόμου από την Δικαιοσύνη.
Σε μια δημοκρατική πολιτεία υπάρχουν οι τρεις διακριτές εξουσίες η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική. Σήμερα ο τρόπος λειτουργίας των εξουσιών παρουσιάζει τα εξής παράδοξα. Ουσιαστικά η εκτελεστική εξουσία νομοθετεί και δικάζει! Η κυβέρνηση προτείνει τον νόμο στην Βουλή και καθώς οι βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης αφενός έχουν την πλειοψηφία αφετέρου δεν ασκούν το έργο του ελέγχου και απλά υπερψηφίζουν όλα τα κυβερνητικά νομοσχέδια, η εκτελεστική εξουσία νομοθετεί!. Όταν δε η δικαστική εξουσία εφαρμόζοντας τον νόμο καταλήγει σε αποφάσεις που δεν είναι της αρεσκείας της κυβέρνησης, η κυβέρνηση με τον προπεριγραφόμενο τρόπο «ξανανομοθετεί», αλλάζει τον νόμο και τελικά ουσιαστικά «δικάζει»!
Εξάλλου στο πλαίσιο λειτουργίας της Δικαιοσύνης μεγάλο πλήγμα τόσο για τους δικηγόρους όσο και κυρίως για την κοινωνία ήταν η κατάργηση της προφορικότητας και της δημοσιότητας πολλών δικαστηριακών διαδικασιών. Αποτέλεσμα είναι ο περιορισμός ή ακόμη και η αδυναμία κοινωνικού ελέγχου των δικαστικών αποφάσεων και της ποιότητας τους. Επιπλέον θα ήθελα να αναφερθώ στην στρέβλωση της προόδου ως προς την μηχανοργάνωση πολλών υπηρεσιών. Η διοίκηση οχυρώνεται πίσω από την απρόσωπη επικοινωνία της οθόνης του υπολογιστή και καθυστερεί χαρακτηριστικά ή δυσχεραίνει τόσο την δικηγορική δραστηριότητα όσο όμως και κυρίως την οικονομική δραστηριότητα και τον πολίτη.
