Στις 6 Απριλίου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξης Τσίπρας, γνωστοποίησε ότι -στις εκλογές της 21ης Μαΐου- υποψήφια στη Δυτική Αττική θα είναι και η (Διαλεκτή) Διάνα Βουτυράκου. Πρωτεύσασα το 2018 στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ρομποτικής και συνιδρύτρια της «Unique Minds».
Η Διάνα Βουτυράκου είναι Ιδρύτρια της Unique Minds. Το 2018 κατέκτησε την 1η θέση στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ρομποτικής. Είναι η πρώτη Ελληνίδα και η νεότερη που ορίστηκε ποτέ κριτής σε Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής.
Την καλωσορίζω ως υποψήφια βουλευτή στη Δυτική Αττική. pic.twitter.com/VVCeAAs7kZ— Αλέξης Τσίπρας – Alexis Tsipras (@atsipras) April 6, 2023
Η 27χρονη (και) πρέσβειρα του G(irls)20 της Ευρωπαϊκής Ένωσης μίλησε στο GovNews.
Επισήμανε, μεταξύ άλλων, πως ενστερνίζεται τη διδαχή των γονιών της πως «έξυπνος είναι ο άνθρωπος που είναι χρήσιμος για την κοινωνία του». Παραδέχεται πως αμφιταλαντεύτηκε αλλά δέχτηκε την πρόταση να θέσει υποψηφιότητα «γιατί έχουμε χρέος να παλέψουμε για την πολιτική και για το κράτος που μας αξίζει και γιατί πρέπει επιτέλους εμείς οι νέοι να μπορούμε να ελπίζουμε ξανά».
Ένα από τα πρώτα αρνητικά σχόλια που άκουσε, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της, ήταν: «Πού πάει αυτή με το σκουλαρίκι στη μύτη να μπει στη Βουλή;». Τονίζει πως «η σοβαροφάνεια είναι κάτι στο οποίο αντιτίθεμαι» και πως «η ικανότητα ή η αξιοσύνη συνδέονται με τις εμπειρίες και τις πράξεις μας και όχι με τη χρονιά που γεννηθήκαμε».
Επισημαίνει ότι «για να σταματήσει ο συνδυασμός νέα και γυναίκα να αποτελεί τροχοπέδη στον επαγγελματικό και τον κοινωνικό στίβο απαιτείται μία σειρά μέτρων που αρχίζουν από την εκπαίδευση».
Καλεί τους νέους και τις νέες να πάνε να ψηφίσουν: «Μην αφήσετε άλλους να αποφασίσουν για εσάς πως πρέπει να ζείτε. Και το θέμα εδώ δεν είναι κομματικό, το να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, στην Ελλάδα, είναι θέμα δημοκρατίας».
Κυρία Βουτυράκου, σε μια εποχή που η νεολαία φέρεται να αποστρέφεται την πολιτική, είστε υποψήφια βουλευτής. Τι ήταν αυτό που καθόρισε την επιλογή σας να θέσετε υποψηφιότητα; Ακούσατε τη φράση «τι θες εσύ να μπλέξεις» και αν ναι ποια η απάντησή σας;
«Από μικρό παιδί είχα έντονη ενασχόληση με τα κοινά, όμως όχι σε πολιτικό ή σε κομματικό επίπεδο. Οι γονείς μου (Κώστας και Δάφνη) με μεγάλωσαν υπενθυμίζοντας μου σε κάθε ευκαιρία ότι έξυπνος είναι ο άνθρωπος που είναι χρήσιμος για την κοινωνία του και με αυτή την αρχή προσπαθούσα πάντοτε να παλεύω ώστε προβλήματα που συναντούσα εγώ μεγαλώνοντας να μην τα αντιμετωπίσουν κι άλλοι στη συνέχεια. Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο θετικό αντίκτυπο μπορεί να έχει ο κάθε ένας μας στην κοινωνία του.
Το 2016, στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, ίδρυσα μαζί με τον Παύλο Σύμεντη έναν ΜΚΟ με σκοπό να βοηθήσουμε μαθητές να γνωρίσουν τα Δημόσια Πανεπιστήμια της χώρας και να γεφυρώσουμε το χάσμα σχολείου και πανεπιστημίου. Το αρχικό ερέθισμα πίσω από αυτό ήταν πόσα κοινωνικά στερεότυπα επηρεάζουν τη συμπλήρωση μηχανογραφικού ενός παιδιού και πόσοι μαθητές περνούν τελικά σε σχολές που δεν τους ενδιαφέρουν ή δεν τους αρέσουν.
Ως ένα παιδί που επέλεξα σχολή από το γυμνάσιο, καθώς εκεί γνώρισα τη ρομποτική, ξέρω πόσο σημαντικό είναι να παρέχεις σε ένα παιδί το ερέθισμα να βρει την κλίση του και έπειτα τα εφόδια για να την ακολουθήσει.
Μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να βοηθήσουμε περισσότερους από 20.000 μαθητές σε όλη την Ελλάδα και σχεδόν όλοι οι εθελοντές μας πλέον είναι φοιτητές που ως μαθητές συμμετείχαν και ωφελήθηκαν από δράσεις μας, θέλοντας να δώσουν και αυτοί τη βοήθεια που δέχθηκαν. Παράλληλα ο λόγος που επέλεξα να διδάσκω ρομποτική σε μαθητές όλα αυτά τα χρόνια ήταν η δική μου ανάγκη να παρέχω σε άλλα παιδιά τη βοήθεια που έλαβα εγώ ως μαθήτρια.
Τέλος από το 2018 είμαι πρέσβειρα του G(irls)20 για την Ευρωπαϊκή Ένωση με το οποίο και προσπαθούμε να υποστηρίξουμε τις νέες γυναίκες και να αμβλύνουμε το χάσμα που υπάρχει (κοινωνικά, οικονομικά κτλ.) ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες.
Ως νέα γυναίκα που βίωσα πολλές δυσκολίες σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο όπως αυτός της ρομποτικής, θεωρώ χρέος μου να συνεισφέρω όσο μπορώ στο να μην αντιμετωπίσουν νέες γυναίκες στον κλάδο μου προβλήματα που συνάντησα εγώ και στο να έχουν ένα δίκτυο να απευθυνθούν αν αυτό συμβεί.
Το 2020 προπονούσα μία ομάδα ρομποτικής με την οποία και λάβαμε την πρώτη θέση στη Διεθνή Ολυμπιάδα Ρομποτικής. Τότε τόσο ο πρωθυπουργός της χώρας όσο και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας κάλεσαν για να μας συγχαρούν.
Λίγο καιρό αργότερα και με αφορμή αυτή τη γνωριμία μας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μου ζήτησε να συμμετέχω στο Think Tank του στα θέματα της ψηφιακής μετάβασης, όπου είχα τη χαρά να συνεργαστώ και να εμπνευστώ από εξαιρετικούς ανθρώπους.
Στη συνέχεια όταν δέχθηκα την πρόταση για την συμμετοχή μου στις εκλογές αμφιταλαντεύτηκα μέχρι να δεχθώ. Ως ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ τη χώρα του, έχω επιλέξει τα τελευταία χρόνια να εργάζομαι παράλληλα στο Μόναχο και στην Ελλάδα, μοιράζοντας τη ζωή μου ανάμεσα σε δύο χώρες.
Γιατί γνωρίζω πόσα μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια και η υποψηφιότητα μου είναι ακριβώς η απάντηση στο “τι θες εσύ να μπλέξεις”. Θέλω, γιατί έχουμε χρέος να παλέψουμε για την πολιτική και για το κράτος που μας αξίζει και γιατί πρέπει επιτέλους εμείς οι νέοι να μπορούμε να ελπίζουμε ξανά».
Έχετε πει σε συνεντεύξεις σας πως η νεαρή ηλικία και το φύλλο σας προκάλεσαν τουλάχιστον δυσπιστία στον επαγγελματικό στίβο. Εξακολουθεί να ισχύει αυτή η νοοτροπία; Τι πρέπει να γίνει για ν’ αλλάξει; Στην ενασχόληση με την πολιτική είναι «βαρίδι» ή «εφαλτήριο» ο συνδυασμός γυναίκα νεαρής ηλικίας;
«Δυστυχώς δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα φράσεις όπως “είσαι μικρή ακόμα έχεις χρόνια μπροστά σου”, αφού ως κοινωνία θεωρούμε την ηλικία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ωριμότητα και τις ικανότητες κάποιου. Για μένα η ικανότητα ή η αξιοσύνη συνδέονται με τις εμπειρίες και τις πράξεις μας και όχι με τη χρονιά που γεννηθήκαμε.
Για να αλλάξει λοιπόν αυτή η νοοτροπία απαιτείται να επιδιώξουμε συμπερίληψη της νέας γενιάς στη λήψη αποφάσεων στην εργασία, την καθημερινότητα, την πολιτική. Να δώσουμε δηλαδή χώρο και εμπιστοσύνη στη νέα γενιά να εκφράσει τα θέλω της και να δράσει, να δοκιμαστεί και να νιώσει ότι μπορεί να έχει επιρροή με τις ενέργειές της.
Σε ότι αφορά στο φύλο μου οι σεξιστικές συμπεριφορές από εργοδότες ή τα έμφυλα στερεότυπα που έχω βιώσει είναι αρκετά. Για παράδειγμα σε ένα επαγγελματικό meeting που θα χρειάζονταν φωτοτυπίες ή κάποιος να κρατάει σημειώσεις, αυτόματα και πολλές φορές ασυνείδητα θεωρούσαν πως θα αναλάβεις το ρόλο εσύ, ως γυναίκα.
Θα πρέπει να αναφέρω βέβαια ότι στις εταιρείες και τα κέντρα που έχω εργαστεί στο εξωτερικό ενώ υπήρχε πάλι μεγάλη διαφορά στα ποσοστά ανδρών και γυναικών στον κλάδο, ένιωθα σίγουρα πιο προστατευμένη και να εκφράσω τις ιδέες μου ξέροντας ότι θα ακουστούν, αφού υπάρχει ένα οργανωμένο σύνολο κανόνων που εφαρμόζονται και αρμόδια τμήματα να απευθυνθείς σε τυχόν προβλήματα.
Ένα από τα πρώτα αρνητικά σχόλια που έλαβα κατά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας μου στον πολιτικό στίβο ήταν: “Πού πάει αυτή με το σκουλαρίκι στη μύτη να μπει στη Βουλή;”. Ένα σχόλιο με αφορμή την εμφάνισή μου, που κάπως συνδέθηκε με την σοβαρότητά μου.
Η οποία, έχει αποδειχθεί σε πληθώρα συνεδρίων και δράσεων μου όλα αυτά τα χρόνια, η σοβαροφάνεια παρόλα αυτά είναι κάτι στο οποίο αντιτίθεμαι. Έχω λοιπόν την πεποίθηση ότι ένας άντρας υποψήφιος δε θα δεχόταν με την ανακοίνωσή της υποψηφιότητάς του σχόλιο για την εμφάνισή του.
Παράλληλα επειδή οι γυναίκες στο χώρο της πολιτικής είμαστε λιγότερες, νιώθουμε και την ευθύνη να εκπροσωπήσουμε πέρα φυσικά από την κοινωνία και τη χώρα μας, και το φύλο μας. Που σημαίνει ότι μία λάθος ενέργεια μας μπορεί να επηρεάσει γενικότερα το φύλο μας και την πολιτική, όπως έχει συμβεί και ανά τα χρόνια.
Ευθύνη που δεν επιβαρύνει αντίστοιχα έναν άνδρα υποψήφιο. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε ως γυναίκες στο χώρο είναι να συμβάλλουμε ενεργά για να σταματήσει το φύλο μας να εγείρει δυσκολίες στην ενασχόλησή μας με τα πολιτικά και η ανάδειξη και υποστήριξη γυναικών είναι κάτι που οφείλουμε να επιδιώξουμε ως κοινωνία.
Τέλος πιστεύω πως για να σταματήσει ο συνδυασμός νέα και γυναίκα να αποτελεί τροχοπέδη στον επαγγελματικό και τον κοινωνικό στίβο απαιτείται μία σειρά μέτρων που αρχίζουν από την εκπαίδευση. Την εκπαίδευση του εργοδότη και της εταιρείας για την επίτευξη συμπερίληψης, την ενδυνάμωση και εκπαίδευση των γυναικών και τέλος της εκπαίδευση συνολικά της κοινωνίας για την αντιμετώπιση έμφυλων στερεοτύπων και την ανάδειξη της σημασίας της πολυφωνίας σε κάθε χώρο».
Έχετε διακριθεί στον τομέα της ρομποτικής, ασχολείστε και με τη βιοϊατρική. Πιστεύετε ότι μπορούν να σας βοηθήσουν στην πολιτική και αν ναι πώς;
«Πρώτα από όλα η πολιτική στη χώρα μας θα πρέπει επιτέλους να βοηθήσει τους τομείς αυτούς να γνωρίσουν την πρόοδο που έχουν ήδη σε πληθώρα χωρών ανά τον κόσμο. Ένα σύγχρονο κράτος θα πρέπει να ενισχύει και να χρηματοδοτεί την έρευνα στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα και να δίνει κίνητρα για δημιουργία R&D τμημάτων στον ιδιωτικό τομέα στους παραπάνω κλάδους.
Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να διασφαλίσει πως η πρόοδος της ρομποτικής θα έχει το αντίστοιχο κοινωνικό όφελος, εκσυγχρονίζοντας τη νομοθεσία και αναδεικνύοντας την κοινωνική ευθύνη του επιστήμονα. Τέλος, οφείλει να θέτει ρυθμιστικά πλαίσια ως προς την αξιοποίηση της τεχνολογίας στον ιδιωτικό τομέα, ώστε ο κάθε πολίτης να γνωρίσει το βέλτιστο όφελος από αυτή.
Σχετικά με τη δική μου ενασχόληση με τη ρομποτική αλλά και συνολικά τη μέχρι τώρα πορεία μου, θεωρώ πως οι εμπειρίες που έχω λάβει αυτά τα χρόνια θα είναι σημαντικό εφόδιο στον πολιτικό στίβο.
Αρχικά γνώρισα τη ρομποτική μέσα σε ένα δημόσιο σχολείο και είχα τη χαρά να διδάσκω ρομποτική σε γυμνάσια και λύκεια από όταν ήμουν ακόμα 18 ετών, κάτι που με βοήθησε να καταλάβω την ανάγκη να αυξήσουμε στο δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα τα ερεθίσματα που λαμβάνει ο μαθητής και πόσο σημαντικά είναι για τη διαμόρφωση των ενεργών πολιτών του αύριο.
Παράλληλα λόγω της εργασιακής μου εμπειρίας στον τομέα της ρομποτικής τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έχω λάβει πολύτιμες γνώσεις και εμπειρίες που μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στη διαμόρφωση προτάσεων για την τεχνολογική αναβάθμιση και την ψηφιακή μετάβαση της χώρα μας».
Πριν από τέσσερα χρόνια η άποψή σας ήταν πως υπάρχει ψηφιακή ένδεια στην Ελλάδα. Σήμερα, έχετε την ίδια άποψη; Ποιες οι προτάσεις σας για να γίνει το αύριο καλύτερο από το χθες;
«Σύμφωνα με το δείκτη DESI του 2022, τον ευρωπαϊκό δείκτη για την ψηφιακή οικονομία και κοινωνία, που παρακολουθεί την ψηφιακή πρόοδο των κρατών μελών της ΕΕ, η Ελλάδα κατέχει τη θέση 25 από τις συνολικά 27.
Με την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας όμως ένας πολίτης χωρίς ψηφιακές δεξιότητες αποκλείεται από ένα σύνολο συμμετοχικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι υποχρέωσή μας λοιπόν να διασφαλίσουμε πως κάθε ψηφιακή πολιτική, θα εγγυάται την προσβασιμότητα όλων των πολιτών σε αυτή. Υπό την έννοια της προσβασιμότητας αναφέρομαι στην υποχρέωση του κράτους να διασφαλίσει και να εγγυηθεί:
α. Οικονομική προσβασιμότητα: Κάθε πολίτης να μπορεί να προμηθευτεί τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό που απαιτείται και το κόστος των υποδομών της ψηφιακής μετάβασης να του είναι βιώσιμο.
β. Γεωγραφική προσβασιμότητα: Οι πολίτες σε κάθε μέρος της Ελλάδας να έχουν πρόσβαση σε ψηφιακές τεχνολογίες αντίστοιχης καλής ποιότητας.
γ. Γνωσιακή προσβασιμότητα: Οι πολίτες πρέπει να έχουν τη δυνατότητα δια βίου ψηφιακού εγγραμματισμού προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους (customized και personalized).
δ. Καθολική προσβασιμότητα: Κάθε πολίτης, κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής ομάδας (π.χ. άτομα με αναπηρίες ή χρόνιες παθήσεις) να έχουν πρόσβαση στις ψηφιακές υπηρεσίες.
Η 4η βιομηχανική επανάσταση που βιώνουμε έχει κάνει εμφανές ότι ο κάθε ένας από εμάς θα χρησιμοποιεί την τεχνολογία στην καθημερινότητα του. Απαιτείται λοιπόν η επιμόρφωση των πολιτών και ένα θεσμικό πλαίσιο από την πολιτεία για διαρκή υποστήριξή τους.
Ταυτόχρονα η ψηφιακή μετάβαση πρέπει να ενεργοποιεί έναν διαρκή δίαυλο επικοινωνίας πολιτών και κράτους με γνώμονα τη διαφάνεια και τη συμπερίληψη στη λήψη αποφάσεων».
Έχετε δηλώσει ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην παιδεία. Ποια η άποψή σας για την παιδεία στην Ελλάδα και τι πρέπει να γίνει για να υπάρξει στο άμεσο μέλλον βελτίωση;
«Θεωρώ ότι η παιδεία μας είναι αυτή που μας καθορίζει ως άτομα και ως κοινωνία. Στην Ελλάδα έχουμε ένα αξιόλογο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που δυστυχώς λόγω των αλλεπάλληλων κρίσεων και κυβερνητικών αποφάσεων υφίσταται διαρκή υποβάθμιση.
Θα πρέπει ωστόσο να διαχωρίσουμε την εκπαίδευση που παρέχει το σύστημα που έχουμε και την παιδεία που θα έπρεπε να παρέχει, παιδεία που αναφέρεται στη συνολική και δια βίου καλλιέργεια ενός πολίτη. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται ριζικές αλλαγές και λύσεις, που σίγουρα δεν είναι η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, η αστυνομία στα πανεπιστήμια και η θέσπιση Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Αυτό που ανέκαθεν έλειπε από το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι η διεπιστημονικότητα σε όλες τις βαθμίδες. Για παράδειγμα μετά την ολοκλήρωση των προπτυχιακών μου σπουδών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πραγματοποίησα μεταπτυχιακές σπουδές στο επίσης δημόσιο Πολυτεχνείο του Μονάχου.
Εκεί είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με το εκπαιδευτικό σύστημα στη Γερμανία, όπου είναι υποχρεωτικό και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο να συγκεντρώνεις ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων (να επιλέξεις δηλαδή κάποια μαθήματα) από άλλες σχολές με διαφορετικό αντικείμενο από τη δική σου, στα πλαίσια του ότι ένα εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει πέρα από εξειδικευμένες γνώσεις να σε καλλιεργεί και ως άνθρωπο και ενεργό πολίτη.
Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν είναι αντίστοιχη, καθώς από τις πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης το κάθε μάθημα είναι διαφορετικό, ανεξάρτητο από τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα είμαστε στις λίγες χώρες ανάμεσα στις χώρες ΕΕ που η Πληροφορική διδάσκεται ως ανεξάρτητο μάθημα και όχι ως αναπόσπαστο κομμάτι των υπαρχόντων μαθημάτων.
Ακόμα και οι νέες δεξιότητες ή τα projects που κατά καιρούς έχουν εφαρμοστεί ορίστηκαν ως μαθήματα με άλλες διδακτικές ώρες και όχι ως συμπληρωματικά μέρη των μαθημάτων που ήδη διδάσκονται οι μαθητές.
Παράλληλα η εκπαίδευση δεν μπορεί να μένει στάσιμη αλλά θα πρέπει να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής. Για αυτό και απαιτείται να είναι δια βίου για κάθε πολίτη.
Και είναι χρέος κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης να παρέχει στους πολίτες της δημόσια δωρεάν παιδεία υψηλού επιπέδου, που θα δίνει όλα τα εφόδια για να διαμορφώσουμε συλλογικά την κοινωνία και την ποιότητα ζωής που μας αξίζει».
Δεν φαίνεται μικρή η μερίδα των νέων ανθρώπων που σκέφτεται ή έχει αποφασίσει να μην πάει να ψηφίσει. Τι θα θέλατε να τους πείτε;
«Εμείς οι νέοι, μία γενιά που μεγάλωσε μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις συχνά εκφράζουμε τη δυσαρέσκεια και την αποστροφή μας για την πολιτική και κυρίως για την οποιαδήποτε μορφή κομματικοποίησης, αναπαράγοντας το αφήγημα: “Όλοι ίδιοι είναι”.
Η πολιτική όμως καθορίζει τις ζωές όλων μας και θα πρέπει να έχουμε ως νέα γενιά ενεργό ρόλο στη διαδικασία λήψεως και εφαρμογής αποφάσεων που θα αφορούν στην εκπαίδευσή μας, στην εργασία μας αλλά και σε κάθε δημόσιο αγαθό που έχουμε δικαίωμα να απολαμβάνουμε ως πολίτες μιας δημοκρατικής κοινωνίας.
Η μέρα των εκλογών είναι μία ευκαιρία οι νέοι, ως πολίτες μιας χώρας που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις ευρωπαϊκά στην νεανική ανεργία, στις τελευταίες θέσεις στην ελευθερία του τύπου και που η μία ιδιωτικοποίηση διαδέχεται την άλλη, να ενώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε την ποιότητα ζωής που μας αξίζει.
Και φυσικά επειδή η πολιτική δεν πρέπει να είναι μια διαδικασία που αρχίζει και τελειώνει στην κάλπη, αλλά ένας διαρκής δίαυλος επικοινωνίας πολιτών και κυβερνήσεων, θα πρέπει να επιδιώξουμε να μας εκπροσωπήσουν στην επόμενη Βουλή άτομα που εκπροσωπούν διαφορετικές τάξεις, ηλικίες, ειδικότητες, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ακούγονται οι φωνές όλων μας.
Σε κάθε νέο και νέα θέλω απλά να θυμίσω πως οι εκλογές του Μαΐου αφορούν στις ζωές μας, τις ζωές των οικογενειών μας και των παιδιών μας. Μην αφήσετε άλλους να αποφασίσουν για εσάς πως πρέπει να ζείτε. Και το θέμα εδώ δεν είναι κομματικό, το να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, στην Ελλάδα, είναι θέμα δημοκρατίας».
