Σε επικίνδυνα «παιχνίδια» με την δημοκρατία στη χώρα μας, εξελίσσεται η προεκλογική «μάχη» μεταξύ της κυβερνώσας παράταξης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εν μέσω των πολεμικών ιαχών από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, του πολέμου στην Ουκρανία, της μεγάλης ενεργειακής κρίσης και των επερχόμενων γεωπολιτικών αλλαγών, κάποιοι επιδιώκουν πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα.
Ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, κάποιοι επέλεξαν να «δυναμιτίσουν» την πολιτική ζωή του τόπου, προκειμένου να βγουν από την πολιτική «ανυπαρξία» και να προσπαθήσουν να παραμείνουν στις καρέκλες τους.
Η ιστορία, όμως, μας διδάσκει ότι όποιος «παίζει» με θεσμούς, όπως η δημοκρατία, δεν βγαίνει κερδισμένος.
Αντίθετα, το όνομά του γράφεται με «μελανά» χρώματα στην ιστορία του τόπου, καθώς προκαλεί χάος και μεγάλες καταστροφές.
Σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να στήσουν ένα πολιτικό «σκηνικό» αμφισβήτησης, ανάλογο με εκείνο του 1966, όταν το παλάτι και οι προσωπικές βλέψεις κάποιων πολιτικών κύκλων, ανέτρεψαν τον «Γέρο της Δημοκρατίας», Γεώργιο Παπανδρέου και οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφική για την χώρα «επταετία των Συνταγματαρχών».
Στις μέρες και πάλι κάποιες πολιτικές δυνάμεις αρχίζουν να μιλούν για «παρακράτος» και για «στημένες εθνικές εκλογές».
Προσπαθούν να «σπείρουν» τον διχασμό στον κόσμο και να πείσουν πως «βαδίζουμε» σε αναξιόπιστες εθνικές εκλογές που το αποτέλεσμα δεν θα ανταποκρίνεται στην «λαϊκή ετυμηγορία».
«Να διασφαλιστεί η αξιοπιστία των εκλογών», λένε δημόσια, λες και έξω από την Βουλή βρίσκονται τανκς και στρατός, που εμποδίζουν την ελεύθερη και αδιάβλητη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών.
Θα πρέπει, όλοι μας, να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς πάντα υπάρχουν αυτόκλητοι «σωτήρες» που βγαίνουν στο προσκήνιο μονάχα για να προκαλέσουν όλεθρο και καταστροφή.
Ας αφήσουν, λοιπόν, κάποιοι τα επικίνδυνα «παιχνίδια» με την δημοκρατία και ας προβάλλουν τις πολιτικές τους απόψεις και το προεκλογικό τους πρόγραμμα και ας αποφασίσει ο κόσμος ποια κυβέρνηση θέλει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Ιδιαίτερη προσοχή, διότι, όταν προκληθεί «τσουνάμι» δεν γυρίζει πίσω…
Υπάρχουν «αποδείξεις» για τις παρακολουθήσεις;
Το όλο ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και επιβάλλεται να διαλευκανθεί το συντομότερο δυνατόν.
Οι δημοσιοποίηση ονομάτων πολιτικών, των συζύγων τους, επιχειρηματιών και δημοσιογράφων, οι οποίοι παρακολουθούνταν από κάποια κέντρα, κυβερνητικά ή μη, έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση.
Για να «φύγουμε» όμως από την συζήτηση σε επίπεδο καφενείου και να πάμε σε πιο σοβαρές καταστάσεις, θα πρέπει να υπάρξουν αποδείξεις.
Επιβάλλεται εκείνοι που καταγγέλλουν να προσκομίσουν στην δικαιοσύνης ατράνταχτες αποδείξεις και όχι να επικαλούνται απλά κάποιες δημοσιογραφικές πηγές.
Ο εκδότης Κώστας Βαξεβάνης, εξερχόμενος του Αρείου Πάγου, όπου και κατέθεσε για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών, τόνισε ότι έχει αποδείξεις.
Αυτό μένει να αποδειχθεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, ακούγεται έντονα ότι το αποδεικτικό υλικό που έχει στην κατοχή του ο εκδότης, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Αλέξη Τσίπρα, συμπεριλαμβάνει και ηχητικά ντοκουμέντα.
Και εδώ η υπόθεση, εφόσον υφίστανται τα όσα ακούγονται, αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον.
Καταρχάς, ποιοι έχουν καταγραφεί, με ποιους μιλάνε και τι λένε.
Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να αποκαλυφθεί το πως βρέθηκε αυτό το άκρως απόρρητο «υλικό» στην κατοχή του Κώστα Βαξεβάνη.
Ποιος του έδωσε τις απόρρητες μαγνητοφωνημένες συνομιλίες;
Κάποιος από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών;
Ή μήπως κάποιοι ιδιώτες που βρήκαν τρόπο να καταγράφουν υπουργούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους, προκειμένου να εκβιάσουν τον κατάλληλο χρόνο για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη;
Το όλο θέμα, αν δεν είναι μια προεκλογική «φούσκα», αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
