Viral έγινε τις προάλλες το ρεπορτάζ του καλού συναδέλφου Γιάννη Λαμπίρη στα «Νέα», αναφορικά με την πρόταση για επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων μόνιμα στην Αθήνα, μ’ ενεργές συζητήσεις να λαμβάνουν χώρα και να υπάρχει έντονο παρασκήνιο.
Μπάστα, που λένε και στο Ιτάλια. Μπάστα.
- Χρειάζεται να έχει βγάλει κανείς δημοτικό για να καταλάβει πως οι Αγώνες του 2004 συνετέλεσαν δραστικά στη χρεωκοπία (διότι χρεωκοπία ήταν) του 2011;
- Χρειάζεται να έχει κανείς υψηλό IQ για να αντιληφθεί πως ΔΟΕ και εταιρείες-κολοσσοί πασάρουν τους Αγώνες στην Ελλαδίτσα βλέποντας ότι ελάχιστες πόλεις (και χώρες) στον κόσμο μπορούν να αντέξουν το κόστος;
Ρητορικά τα ερωτήματα, συν ένα ακόμη: έχει ενταθεί τόσο η αδιαφορία προς τη διοργάνωσή τους λόγω της οικονομικής επιβάρυνσης που συνεπάγεται; Εξίσου ρητορικό.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη φαντασμαγορική τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004; Ενας διακαής ελληνικός πόθος που έγινε πράξη, έστω κι αν όχι το 1996 αλλά οκτώ χρόνια μετά. Ε, και;
Μόλις το 2011 η Ελλάδα έμπαινε στο ΔΝΤ, ανοίγοντας τον δρόμο για την οκταετή μνημονιακή περίοδο. Μια περίοδο που ο μέσος Ελληνας είδε όχι μόνο το εισόδημά του να συρρικνώνεται μα και τη φορολογία και την ανεργία στα ύψη ελέω των τριών μνημονίων. Μια «μαύρη» περίοδος που ήδη ξεχνιέται: η έξοδος από τους «θεσμούς» το 2018 προλείανε το έδαφος ώστε η χώρα μας να είναι σταδιακά ικανή να πατήσει ξανά στα πόδια της.
Δεν είναι τυχαίο που αφενός η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή προχώρησε ανάθεση… πακέτο για τους Αγώνες του 2024 και 2028, σε Παρίσι και Λος Άντζελες, ούτε αφετέρου που αυτές ήταν οι μόνες πόλεις που εξέφρασαν ενδιαφέρον. Οι μόνες! Λίγο καιρό αργότερα η διοργάνωση του 2032 ανατέθηκε στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, μακριά από την Ευρώπη και τα προβλήματά της. Αλλά για πόσο;
Πράγματι έχει τεθεί επί τάπητος η ιδέα της Αθήνας να φιλοξενήσει ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χρησιμοποιώντας τις εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν για το 2004. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εκφράσει τη θέση του από πολύ πιο πριν και πιο συγκεκριμένα απ’ το 1976, μέσω επιστολής προς τον τότε πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν (κατά κόσμον Μάικλ Μόρις).
Το νερό κύλησε στο αυλάκι και το ερώτημα είναι: μπορεί η Ελλάδα να αντέξει μια μόνιμη φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων; Η απάντηση είναι καταφατική αλλά με απλούς όρους:
- με τη συνδρομή της ΔΟΕ, κυρίως οικονομική (και με μεσολάβηση προς χορηγών)
- με τη μη κατασκευή, κάθε φορά, νέων γηπέδων και σταδίων
- με σωστό πλάνο αναφορικά με το μάρκετινγκ ώστε η… δουλειά να κλείνει με κέρδος.
Και, my view, όχι στην Αθήνα.
Από την αρχαία Ολυμπία ξεκίνησαν οι αγώνες. Εκεί πρέπει να επιστρέψουν κάποια στιγμή. Κάντε το εικόνα: στις αχανείς, ανεκμετάλλευτες εκτάσεις της Ηλείας πλησίον της Ολυμπίας να κατασκευαστούν
- γήπεδα, στάδια, κολυμβητήρια, όλοι οι χώροι που θα φιλοξενούν τους αγώνες
- ξενοδοχεία 5 αστέρων και καταλύματα
- κατασκευή σύγχρονων αεροδρομίων σε Πάτρα και Πύργο, εκσυγχρονισμός του αεροδρομίου της Καλαμάτας
- σύγχρονα οδικά δίκτυα
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Ηλεία και γενικότερα η Πελοπόννησος θα γνώριζαν τεράστια οικονομική άνθηση και ο τουρισμός στην περιοχή (έχει και ο Μοριάς καταπληκτικές παραλίες, όχι μόνο τα νησιά μας…) θα χτυπούσε… κόκκινο.
Κάντε το εικόνα. Και δείτε τη μεγάλη εικόνα.
