Τότε, το 1971, στο προάστιο του Παρισιού, οι καθημαγμένοι και κατεστραμμένοι εκλογικά σοσιαλιστές, προέβησαν σε παραδοχή των λαθών τους, απέρριψαν στρεβλώσεις και παθογένειες, κατάργησαν την κακή πλευρά της κομματικής γραφειοκρατίας. Κράτησαν όμως τις ιδέες και τις αξίες που μπορούσαν να ταξιδέψουν στο χρόνο και να αποτελέσουν τη βάση ενός ξεκινήματος και πλαισίωσαν το πολιτικό κεφάλαιο, του μετέπειτα προέδρου Φρανσουά Μιτεράν που ερχόταν από το… πουθενά και από μακριά, με νέες απόψεις, προτάσεις και πλατφόρμα ιδεών, απαραίτητων, για τη χάραξη πολιτικής στρατηγικής.
Απόρροια τούτων ήταν αυτή η κίνηση να αποδώσει καρπούς… στο μέλλον. Με τη νίκη των Γάλλων σοσιαλιστών το 1981. Ήταν άλλες οι εποχές τότε και σήμερα βιώνουμε μια διαφορετική συγκυρία.
Και, ευλόγως, μια ενωμένη σοσιαλδημοκρατία δεν θα προκύψει με συρραφή κινήσεων και σχημάτων που έχασαν το έρεισμα και την απήχηση τους στο λαό. Δεν θα είναι το αποτέλεσμα της συνύπαρξης προσώπων, που ο χρόνος και οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει. Θα είναι το δημιούργημα της συμμετοχής απλών ανθρώπων, που θα συνεισφέρουν με συγκεκριμένες και στοχευμένες προτάσεις και ιδέες, οικοδομώντας την προσδοκία που κάθε πολιτικός χώρος χρειάζεται, ακουμπώντας στα όνειρα και τα οράματα της κοινωνίας, συνθέτοντας το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Όλα αυτά στη βάση της ειλικρίνειας, της ανιδιοτελούς προσφοράς, μακριά από ηγεμονίες και καρέκλες, αφήνοντας πίσω τις φοβίες και τη σοβαροφάνεια όλων εκείνων, που θεωρούν εαυτόν αναντικατάστατο.
Μόνο κινούμενοι πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις και παραταξιακά όρια, υπάρχει η προοπτική για ένα νέο ξεκίνημα.
Και τώρα που τα διαβάσατε όλα αυτά, μπορεί να πάτε σε άλλο κείμενο διότι δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ στην Ελλάδα. ΠΟΤΕ.
Ο χώρος της Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει απόλυτες ομοιότητες με τα παραπάνω παραδείγματα. Ένας χώρος πολυδιασπασμένος, ανίκανος να εμπνεύσει, μπερδεμένος ανάμεσα στην πάντα συντηρητική Δεξιά και τη λαϊκίστικη δήθεν Αριστερά, χωρίς προσανατολισμό και αυτοκαθορισμό αλλά μόνο με ετεροπροσδιορισμούς, με πρόσωπα που έρχονται απ’ ένα παρελθόν που η κοινωνία άδικα ή δίκαια, έχει καταδικάσει, με προσωπικές φιλοδοξίες επί άδειων υποκαμίσων, χωρίς οράματα και μετρήσιμες προτάσεις.
Για να δημιουργηθεί μια νέα Επινέ, όπως το 1971 τη Γαλλία, για να εμφανιστεί μια νέα Ένωση Κέντρου στη χώρα με τα νυν δεδομένα δεν είναι απλά απίθανο. Απλώς, όπως λένε και οι νέοι, δεν… παίζει.
Εκτός κι αν κάποιος μπορεί να φανταστεί Νίκο Ανδρουλάκη, Στέφανο Κασσελάκη, Εφη Αχτσιόγλου και Ζωή Κωνσταντοπούλου στο ίδιο τραπέζι. Αντε και ο Γιάνης Βαρουφάκης; Δεν παίζει.
Και να… παίζει, ξέρετε (βάσει τελευταίων δημοσκοπήσεων πόσο αθροίζουν και οι πέντε μαζί; 13,4 + 10,1 + 2,4 + 1,9% + 2,3%. Σούμα, 30,1%.
Δέκα μονάδες πίσω από τη ΝΔ. Δεν θέλετε δέκα; Έστω, μετά την κυβερνητική φθορά, πέντε. Άρα;
Και το σημαντικό; Οσοι επικαλούνται το Επινέ, το ιδρυτικό συνέδριο των κατακερματισμένων δυνάμεων της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας το 1971, ξεχνούν ότι η ενότητα τότε επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό επειδή υπήρχε ένας Φρανσουά Μιτεράν και όχι απλώς επειδή το επέβαλε η ιστορική συγκυρία.
Βλέπετε κανέναν Μιτεράν εδώ γύρω; Έστω, κάποιον που να του μοιάζει;
ΥΓ. Αν όντως μπορούσε να συμβεί μια τέτοια ένωση, που το αποκλείω κατηγορηματικά και με τα δύο χέρια, μόνο με επικεφαλής Γιώργο Παπανδρέου θα μπορούσε να συμβεί…
