Τρία είναι τα σίγουρα στη ζωή, τα «άχαστα» που λένε: ο θάνατος, η εφορία και ότι στο κόμμα της Αριστεράς θα σφάζονται μεταξύ τους.
Η εν Ελλάδι ιστορία της είναι μια ιστορία συνιστώσεων, ιντρίγκων και εντέλει διασπάσεων. Έχει συμβεί, από την εποχή (τη δεκαετία του 1920) που δεν υπήρχε καν ΚΚΕ αλλά… ΣΕΚΕ, ως και σήμερα, όχι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού αλλά δεκάδες φορές.
ΕΔΩ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΗΝ «GOVNEWS WEEKLY» #9
Το πρωτόγνωρο της εποχή μας όμως είναι ότι προηγήθηκε η «πρώτη φορά Αριστερά» εκείνο το καυτό, δραματικό 2015 που συνδυάστηκε με δύο εκλογές, ένα δημοψήφισμα και ακόμη ένα (το τρίτο στη σειρά) μνημόνιο. Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, ξέρουν πως ο Αλέξης Τσίπρας το go back κυρία Merkel δεν ήταν ο ίδιος μερικούς μήνες μετά. Οι θιασώτες του Grexit έμειναν πρακτικά χωρίς επικεφαλής όταν ο Τσίπρας ωρίμασε πολιτικά μέσα σε λίγες εβδομάδες και αντιλήφθηκε πως με αριστερή πολιτική η καταστροφή, και η δραχμή, ήταν δεδομένη.
Το απολωλός πρόβατο…
…της Ευρώπης δεν ήταν πια επιθυμητό στην παρέα – και υπήρχε λόγος: το 2011, την εποχή που πρακτικά διαλύθηκε (και μάλλον ανεπιστρεπτί…) το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του 44% από το 2009, η Ευρώπη δεν ήταν διόλου έτοιμη για ένα Grexit. Δεν υπήρχε κανένας μηχανισμός που θα απέτρεπε ένα τέτοιο ντόμινο εξελίξεων, το οποίο θα οδηγούσε στη χρεοκοπία και άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ (σ.σ. διότι, κακά τα ψέματα, η χώρα χρεοκόπησε το 2011), με την αφελή –στα οικονομικά- Ιταλία σε πρώτο πλάνο.
Αποφεύχθηκε διότι οι Ευρωτραπεζίτες που κυβερνούν τον μάταιο τούτο κόσμο της γηραιάς ηπείρου, επέβαλλαν αφενός την πτώση της κυβέρνησης (και τοποθέτησαν μια υπηρεσιακή με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο, ένα δικό τους παιδί), αφετέρου το –πρώτο χρονικά- μνημόνιο, αγοράζοντας οι ίδιοι χρόνο.
Χρόνο για να ετοιμάσουν τον απαιτούμενο μηχανισμό στα τραπεζικά συστήματα ώστε να μην απειληθεί η ΕΕ από καμιά άλλη «Ελλάδα». Η οποία Ελλάδα είχε την ευκαιρία της: αν εφάρμοζε κατά γράμμα το πρώτο μνημόνιο, η κατάσταση θα βελτιωνόταν. Φυσικά και δεν έγινε. Φυσικά και όχι. Ο κάποτε αντιμνημονιακός Αντώνης Σαμαράς εξίσου συνετίστηκε, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο δεύτερο και εννοείται πως δεν θα γλίτωνε ούτε ο Τσίπρας.
Τιμωρία ανεπιστρεπτί
Όταν όμως ο Τσίπρας άρχισε να φλερτάρει με την εξουσία, στα τέλη του 2014 ενώ η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έπνεε τα λοίσθια, η ΕΕ και η ΕΚΤ ήταν έτοιμες. Είχαν τις ασπίδες προστασίας. Ο Τσίπρας νόμιζε, όντας κακώς πληροφορημένος (από τον Γιάνη με ένα νι, ποιον άλλον) πως είχαμε ακόμη 2011. Φευ. Και όχι μόνο το πήρε το μάθημά του αλλά στραγγάλισε τόσο τη μεσαία τάξη, ήτοι τη δεξαμενή ψηφοφόρων που τον έστειλαν στην πρωθυπουργία, η οποία τον τιμώρησε εξίσου ανεπιστρεπτί, και στις εκλογές του ’19 και στις διπλές του ’23.
Ειρήσθω εν παρόδω, αν δεν υπήρχε τότε ο Βαγγέλης Βενιζέλος να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του ανυποψίαστου Γιώργου Παπανδρέου, δεν υπήρχε περίπτωση τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ανέβουν τόσο πολύ: ας τον καλέσουν καμιά φορά σε κάνα συνέδριο, ας τον κάνουν επίτιμο μέλος, κάτι τέλος πάντων. Η προσφορά του ΒΒ στην Αριστερά ήταν ανεπανάληπτη…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία, αποχώρησε και πορεύτηκε ως και το καλοκαίρι του ’23 με λογικές… 2015. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει – ξεχνούν στην Κουμουνδούρου ότι επί ημερών τους, το 2018, η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια; Και έξι χρόνια μετά αρχίζει να αποκτά μεγάλη δυναμική, ακόμη και εκτός συνόρων; Προφανώς το ξεχνούν. Επιμελώς.
Unpopular opinion μεν αλλά, αν όχι σε όλα, στα περισσότερα ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δίκιο. Διότι πασχίζει να ηγηθεί όχι μιας παράταξης αλλά ενός κόμματος με… 345 όργανα και 1.434 επιτροπές. Για να αποφασίσει κάτι, θέλει έγκριση. Στον αντίποδα, έτσι κι αποφασίσει κάτι ο πρόεδρος της ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, απλά γίνεται πράξη…
Άγνωστο ποια θα είναι η επόμενη, μετασυνεδριακή, ημέρα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά είναι, όχι απλά απίθανο, αλλά δεδομένο πως η φθορά και η πτώση θα συνεχιστεί – πιθανότατα στις Ευρωεκλογές δεν θα είναι καν τρίτο κόμμα. Και νομοτελειακά θα επιστρέψει εκεί απ’ όπου τον ανέλαβε ο Τσίπρας: στο 3%.
Δημοσιεύτηκε στο 9ο τεύχος της εφημερίδας «GOVNews Weekly» – Διαβάζεται… με ένα κλικ!
