Η πραγματική είδηση των τελευταίων ημερών, αναφορικά με τους ομοφυλόφιλους στη χώρα μας δεν ήταν το νομοσχέδιο για την ισότητα στον πολιτικό γάμο.
Η πραγματική είδηση των τελευταίων ημερών, αναφορικά με τους ομοφυλόφιλους στη χώρα μας δεν ήταν ούτε το… ντοκιμαντέρ του Netflix για τον Μέγα Αλέξανδρο.
Γράψτε λάθος. Οι πραγματικές «ειδήσεις» ήταν άλλες.
Εν πρώτοις, διότι η πολιτική είναι κυρίως επικοινωνία (πολλώ δε μάλλον στην εποχή των social media) ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιμήθηκε τον… Νικ Καλάθη και έβγαλε «πονηρή» ασίστ προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ουδείς ανέμενε πως η παραδοσιακή, συντηρητική, δεξιά παράταξη της χώρας θα έπαιρνε την πρωτοβουλία για ένα νομοσχέδιο που «ανήκει» στο dna της Κεντροαριστεράς.
Παρένθεση Νο 1: τελικά δεν ανήκει και τόσο. Το 1/3 των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ απείχε ενώ ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε σύμπνοια (ενός Πολάκη, μύρια κακά έπονται).
Η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία, γνωρίζοντας πως θα είχε απώλειες. Και γκρίνιες. Είχε και από τα δύο.
Η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία, γνωρίζοντας πως θα είχε έντονη εσωκομματική αντιπολίτευση. Και είχε, Αντώνη Σαμαρά προεξάρχοντος.
Η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία, γνωρίζοντας πως η εκκλησία θα αντιδράσει μετά βδελυγμίας και, παράλληλα, θα πιέσει και δεκάδες βουλευτές των οποίων η δεξαμενή ψηφοφόρων έρχεται και από τους πιστούς (όχι της Κυριακής, τους άλλους, τους σταθερούς).
Παρένθεση Νο 2: έγραψε ιστορία με δαύτο η Ιερά Σύνοδος, όπου Μητροπολίτης αντέδρασε προτείνοντας να… αφοριστούν όσοι βουλευτές δεν καταψηφίσουν. Κρίμα που δεν είδαμε τέτοιες σκηνές αλλοφροσύνης στην ελληνική Βουλή (με πανλαϊκό αίτημα τον αφορισμό να έκανε ο.. Δημήτρης Νατσιός).
Ο Μητσοτάκης λοιπόν, ενάντια σε όλους (και αυτό πρέπει να του πιστωθεί) πήρε την πρωτοβουλία να κρατήσει την… καυτή πατάτα και όχι μόνο. Πέταξε την μπάλα στην αντιπολίτευση, «λέγοντάς» τους (με τις κινήσεις του) πως «ορίστε, το θέλετε, το ζητάτε, θα το περάσω, το πέρασα. Και τι καταλάβατε;». Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο. Διότι δεν υπήρξε σύμπνοια στην αντιπολίτευση που βρέθηκε σε θέση αμύνης, σε δικό της «χώρο».
Εν πρώτοις, βγήκε υπεράνω. Και δικαιολογημένα.
Δεύτερον, (μου) θύμισε τον Λίντον Τζόνσον – και, ειρήσθω εν παρόδω, επί τούτου να δείτε την ταινία «All The Way» με τον εξαιρετικό Μπράιαν Κράνστον. Διαδεχόμενος αίφνης τον Τζον Κένεντι μετά τη δολοφονία του, αν και γνωστός ρατσιστής, πολέμιος των μαύρων και, κυρίως, στηριζόμενος από επιχειρηματίες του ακροδεξιού αμερικάνικου νότου (οι πληγές του εμφυλίου υπήρχαν ακόμη στα 60s…) δεν δίστασε να περάσει τα νομοσχέδια… του Κένεντι.
Και λογικό μιας και σε ένα χρόνο διεξάγονταν οι εκλογές και το 1964 δεν θα τον έβρισκε πρόεδρο. Το χειρίστηκε άψογα και, κυρίως, ενάντια στα πιστεύω του, εξ ου και ο LBJ μνημονεύεται έως σήμερα.
Τοιουτοτρόπως, το 1965 κατακτήθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών πολιτών των ΗΠΑ με νόμο του Τζόνσον.
Τρίτον, πως μετά τον καραμανλισμό, ο Μητσοτάκης σταδιακά τελειώνει και με τη σαμαρική πτέρυγα της παράταξής του. Η εικόνα των άδειων εδράνων των βουλευτών της ΝΔ την ώρα της (έντονης, οξείας και αυστηρής) ομιλίας του Αντώνη Σαμαρά, ήταν ενδεικτική – και πέρασε το μήνυμα που έπρεπε. Λες και ένα «ο καθένας έχει την άποψή του» και καθαρίζεις. Σατανικό.
Σατανικό αλλά αποδοτικό.
Ουσιαστικά η συζήτηση και η ψηφοφορία στη Βουλή ανέδειξε ένα ζήτημα που απασχολεί τα στελέχη και τη βάση του κυβερνώντος κόμματος: της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας της ΝΔ. Ο πρωθυπουργός με τη στάση του απέναντι στους διαφωνούντες, επιχείρησε να διαβεί αβρόχοις ποσί τον Ρουβίκωνα του νομοσχεδίου. Και εντέλει ίσα που… έβρεξε τη σόλα, έστω κι αν ένας εκ των κορυφαίων του υπουργών (Μάκης Βορίδης) επί της ουσίας υποστήριξε ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, νομοθέτησε παραβιάζοντας το Σύνταγμα.
Ευλόγως κάθε σύμφωνο συμβίωσης, όπως κι αυτό του ίδιου του Μητσοτάκη με την παραδοσιακή δεξιά πτέρυγα του κόμματος του, απαιτεί υποχωρήσεις, ελιγμούς και φυσικά να υποκρίνεσαι ότι δεν ακούς.
Διότι το μέλλον δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά. Και μέλλον μα και παρόν είναι η κεντροδεξιά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμμένει πως το κόμμα του είναι περισσότερο κεντρώο – και δεν εμμένει απλώς, το δείχνει και με τις αθρόες προσθήκες στελεχών του (σημιτικού και μη) ΠΑΣΟΚ.
Επόμενο μεγάλο τεστ, προφανώς, οι Ευρωεκλογές όπου η ΝΔ δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη νομοτελειακή, για κάθε κυβέρνηση, φθορά αλλά και τα απόνερα του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο μα και τη λεγόμενη «χαλαρή» ψήφο.
Εκεί, αν η ΝΔ πετύχει να βρεθεί κοντά στα εκλογικά της ποσοστά έχει καλώς. Αν κινηθεί προς τη σφαίρα του 30% τότε η ρωγμή που άνοιξε, πιθανόν να μεγαλώσει. Εξ ου και ο Μητσοτάκης έδωσε την εναλλακτική της αποχής στην ψηφοφορία: διότι ποτέ δεν ξέρεις τελικά πότε θα χρειαστείς τους παραδοσιακούς, συντηρητικούς, λαϊκούς δεξιούς…
